Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 16

10
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
orð á sér, og íbúarnir heyrðu til þeim
flokkum manna, sem sjaldan sjást á göt-
unum í dagsbirtunni. Sumir eyddu degin-
um í ryki og skrölti í verksmiðjum og
verkstæðum og sváfu síðan svefni hinna
þreyttu. Aðrir komu fyrst fram, þegar
skyggja tók, skutust þá inn á bjór- og
brennivínsknæpurnar, eða fóru annara
erinda um göturnar, til þess að búa sig
undir nóttina, sem er tími þesskonar
fólks. — En það var blátt áfram eðlis-
hvöt hjá mér, sem fékk mig til að hnýs-
ast ekki eftir neinu, sem ekki kom mér
við. Byggingin var gömul og skuggaleg,
reist í kringum ferhyrndan, lokaðan
garð, sem ég varð að ganga þvert yfir, til
þess að komast út á götuna eða inn. Þar
var alltaf kolniðamyrkur á kveldin. Til
að byrja með var dálítill geigur í mér,
sveitamanninum, að ganga yfir þennan
garð í myrkrinu, en það vandist brátt af,
því allir, sem ég mætti, viku kurteislega
úr vegi, og aldrei var mér sýnd áreitni
— þvert á móti virtist þetta fólk allt
saman, bæði fátæklingarnir og »nætur-
fuglarnir«, frekar fúst á að gera manni
smágreiða, þegar svo stóð á — og gamla
konan mín hafði rétt fyrir sér: maður
stóð sig bezt við að vera ekkert forvit-
inn.
Þetta kveld, sem hér er að ræða um,
kom ég heim á venjulegum tíma. Og allt
var venjulegt og hversdagslegt. Ég pauf-
aðist yfir garðinn í myrkrinu. Þar var
allt með kyrrum kjörum. Jafnvel elsk-
endurnir, sem um það leyti voru vön að
halda leynifund í skotinu undir forstofu-
tröppunni, voru á sínum stað. — Ég var
orðinn þeim svo vanur og þau mér, að
hvorugur aðili kippti sér neitt upp við þó
fundum okkar bæri þarna saman — það
var meira að segja kominn einskonar
kunningsskapur eða samúð — hvað á ég
að kalla það? — á milli okkar, þau voru
farin að kveikja fyrir mig ljósið, þegar
ég kom í dyrnar, og svo buðum við gott
kveld, þegar ég fór fram hjá. Það var
allt og sumt. Mér var einhvernveginn
innilega hlýtt til þeirra fyrir þetta. En
ég varaðist alltaf að líta á þau. — Ég
vildi ekkert sjá, sem mér var ekki ætlað
að sjá — og ég fann á mér, að þau vissu
það, og að samúð þeirra til mín byggðist
á þessu.
Allt var sem sagt svo venjulegt og
svo hversdagslegt þetta kveld, þegar ég
kom heim, að mér gat ómögulega dottið
í hug, að neitt gæti gerzt einmitt þá, sem
yrði mér ógleymanlegt. En orsakir liggja
til alls. Og svo var það einnig hér.
Ég var naumast búinn að setja upp
inniskóna og kominn í morgunsloppinn,
þegar dyrabjallan hringdi — tvisvar —
það var til mín. Ég fór fram fyrir og
lauk upp.
Úti fyri-r stóðu tvær stúlkur — og það
hýrnaði satt að segja yfir mér, því nú
mátti ég þó búast við skemmtilegri kveld-
stund. Aðra þeirra þekkti ég nefnilega
vel. — Hún hét.... Nei, það getur annars
staðið á sama, hvað hún hét — en hún
var norðlenzk eins og ég, og við vorum
vön að skemmta okkur vel, þegar við
vorum saman. — Hina þekkti ég aðeins
í sjón og vissi að hún var reykvísk.
»Ef þú ætlast til, að ég fari út með þér
í kveld«, sagði ég við vinstúlku mína,
»þá ætla ég nú að segja þér alveg hreint
eins og er, að ég nenni því ekki«.
»Nei, vertu bara heima«, svaraði hún,
»við viljum ekki hafa þig með«.
Ef ég á að vera alveg hreinskilinn, þá
verð ég að játa, að ég varð svolítið
hvumsa við þetta svar, því að ég var eðli-
lega fús til að fara með þeim. En ég
hafði búist við, að þær gengju ofurlítið
eftir mér, og þá skemmtun langaði mig
til að fá líka, svo ég sagði — kannske
ofurlítið fýlulega:
»Hvers vegna voruð þið þá að koma?