Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Síða 17

LYKILLINN
11
Ég var alveg niðursokkinn í vinnu«,
skrökvaði ég alveg blygðunarlaust.
»Aumingja maðurinn!« hrópaði vin-
stúlka mín — »Ja — hversvegna við
vorum að koma? Nú en til að lofa þér
að sjá okkur. Var það ekki kannske fall-
ega hugsað?«
»Jú, hugsunin var í sjálfu sér bæði
kristileg og falleg«, sagði ég. — »En
því komið þið þá ekki inn? Við skulum
drekka te og láta okkur líða vek.
»Nei, þakka þér fyrir — ekki núna
strax«, svaraði hún. »Við þurfum nefni-
lega að skreppa svolítið annað fyrst. En
annars — satt að segja var nú erindið
það, að láta þig vita, að við ætluðum að
koma snöggvast til þín á eftir — ef þú
verður heima?« Ég flýtti mér að full-
vissa þær um, að mér hefði ekki komið
til hugar að fara neitt út.
»Nú, jæja, þá skulum við þiggja te-
bolla hjá þér á eftir. — Við komum eftir
svona rúman hálftíma«. Þær köstuðu á
aiig kveðju og hlupu ofan stigann.
»Eruð þið annars ekki hræddar að
fara einar yfir garðinn svo seint?« kall-
aði ég á eftir þeim. Þær snéru sér við
°g hlógu upp á móti mér.
»Ekki vitund«, svöruðu þær báðar í
einu. »Hver ætti svo sem að gera okkur
nokkuð?« bætti vinstúlka mín við og svo
voru þær horfnar.
Ég fór inn aftur og ætlaði að fara að
undirbúa tedrykkjuna og var í bezta
skapi. En svo datt mér í hug, að ég
hefði ekkert boðlegt með téinu og hljóp
alveg- elns og ég stóð — berhöfðaður, á
^nniskóm og í morgunslopp, niður til þess
að kaupa kex og vínarbrauð í brauðbúð,
sem vap rétt fyrir utan portið, þar sem
eg var vanur að kaupa allar slíkar nauð-
synjar, og ég vissi að hún var opin enn.
Þegar ég kom upp aftur og greip í
vasann eftir lyklinum, var hann þar
ekki, og í sama bili mundi ég eftir því
að hann var í treyjuvasa mínum lokað-
ur inni í herberginu. Ég vissi nú samt
að lásinn var gamall og var vanur að
vera nokkur kviklæstur, svo ég greip í
snerilinn. En hurðin var harðlæst. Ég
hringdi, en enginn kom til dyra. Gamla
konan var auðsjáanlega ekki heima.
Nú fór að vandast málið. Enginn, sem
ekki hefir reynt það sjálfur, getur gert
sér í hugarlund, hvernig manni er innan-
brjósts, þegar maður hefur lokað sjálf-
an sig úti að kvöldlagi, á von á heim-
sókn tveggja, ungra og laglegra stúlkna
og stendur berhöfðaður, í inniskóm og
lyfrauðum morgunslopp, með pappírs-
poka fulla af vínarbrauði og kexi í hend-
inni við sínar eigin dyr og hringir og
hringir, vonlaus um að neinn komi og
ljúki upp — og á svo á hættu að standa
þarna hringjandi eða ganga um göt-
urnar í þessum búningi — Guð veit hvað
lengi — því blessuð gamla konan mín
hafði nefnilega sagt mér, að hún sæti
oft heima hjá börnum dóttur sinnar ein-
hversstaðar í fjáranum lengst úti á
Vesturbrú á kveldin, þegar ungu hjónin
færu út að skemmta sér, svo að það gat
dregizt, að hún kæmi til að bjarga mér
úr klípunni. Verst af öllu þótti mér samt
um stúíkurnar — þegar þær kæmu og
finndu mig í þessum beyglum. Ekki að
tala um að ég yrði af því að hafa þær
hjá mér um kveldið, eins og við höfðum
gert ráð fyrir — og svo hláturinn í þeim
og stríðnin. — Ég var alveg örvilnaður
og þrýsti á hnappinn eins og vitlaus mað-
ur, og bjallan ómaði, eins og hún ætti að
vekja upp dauða.
Dyrnar að íbúðinni hinumegin opnuð-
ust lítið eitt, og ung stúlka gægðist út —
hálf smeyk — hálf forvitnislega. Ég
kannaðist við hana, því að ég hafði oft
mætt henni í stiganum, og snaraðist að
henni, um leið ætlaði ég að taka af mér
2*