Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 12

6
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
á furðustrandir til brimlendingar með
Betúel sæla Hallssyni.
»Jí *!• íjí
Tvímælalaust eru íslenzkar bókmenntir
prýðilegu listaverki auðugri. Enginn
Vestfirðingur — enginn íslendingur —-
þarf að fyrirverða sig fyrir að rekja ætt
sína til þeirrar hrjúfu en stórbrotnu
höfðingskonu, Kristrúnar Símonardóttur,
á hlunnindakotinu á Hornströndum.
* * *
óskeikul er stílvissan. Og frásögnin
sjálf á upptök sín í ómenguðum brunni
hins sanna og hjartanlega »humors«.
ÞAU SÁTU í BREKKUNNI.
Túnið angaði
taðan nýslegin.
Þau sátu í brekkunni
sólarmegin.
Hann ræddi’ um dýrustu
drauma sem rætast,
hún um yndið
er elskendur mætast.
þau sátu þar síðar
eldri að árum,
auðug af reynslu
og hvítum hárum.
Hún ræddi’ um aura
sem aflast, en þrjóta,
hann um gæfu —
og gler sem menn brjóta.
Einar S. Frímann.
ÓÐUR ÁSTVALDAR.
Ég sit hér í myrkrinu og myndir lít
úr minningum horfinna daga.
Með þjáning og söknuði þeirra ég nýtr
ég þrái að gleyma, en muna þær hlýt,
unz endar mín æfisaga.
Af hamingju, sælu og hugarfrið
ég hafði svo skamma kynning;
Því ólgan í blóðinu gaf ekki grið,
en glæðunum fornu rótar nú við
hver einasta endurminning.
Við æskuna og sakleysið eiða ég batt
í æsingu hverfullar stundar.
Þótt fyndist mér stundum, að segði ég
sattr
ég síðar með kulda af leið minni hratt
fórn minnar fjölþættu lundar.
Hverja þá nótt, sem ég andvaka er,
mig ásækja skuggar af konum;
og hvert sem ég geng og hvar sem ég feir
er kallað með grátraust á eftir mér,
dapurri af dánum vonum.
Ég leit aðeins bjarmann af ástanna eld,
hvert ár var svo fljótt að líða.
Og þess er ég fullviss, er héðan ég held,
að heitrofa minna ég þunglega geld,
svo kallinu hlýt ég að kvíða. —
Rökkrið er sigið um sæ og grund
og sólskinið horfið af tindum.
þótt geti það varla létt mína lund,
þá læt ég nú sál mína teyga um stund
ilminn af æskunnar syndum. —
Jakob ó. Pétursson.
frá Hranastöðum.
—