Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Qupperneq 36

30
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Mona reynir að fara að ráðum höfuðs-
mannsins, en hjarta hennar blæðir við
það. Jafnvel þær stundir, er hún eyðir
hjá föður sínum, gefa henni ekki styrk
framar. Gamli maðurinn er nú orðinn
svo hress, að hann getur setið í stól í
svefnherberginu og tekið á móti heim-
sóknum einstakra nágranna. Einn þeirra,
málugur piltur, segir honum frá stóru
farþegaskipi, sem þýzkur kafbátur hafi
sökkt, og að meira en þúsund manna
hafi farizt.
Gamli maðurinn kemst í ógurlega æs-
ingu.
»ó, að Drottinn vildi eyða þessum
myrkursins sonum af jörðunni. ó, að
skipstjórinn á kafbátnum fái aldrei
framar sofið nokkra nótt, það sem hann
á eftir æfinnar. ó, að óp hinna drukkn-
andi farþega megi kvelja sál hans til
efsta dags, og að honum verði útskúfað
um alla eilífð«.
»Vertu rólegur, pabbi«, segir Mona.
»Þú veizt að læknirinn segir að þú meg-
ir ekki verða æstur. Er það þar að auki
sæmandi fyrir kristinn mann að óska
þess, að einhver sérstakur maður gjaldi
synda sinna hinum megin grafar, og
sál hans fari til helvítis?«
En þegar hún var orðin ein inni í her-
bergi síníi, veit hún, að hinn kristilegi
kærleikur hennar er aðeins blekking.
»Hjálpaðu mér, guð! Hjálpaðu mér!
Sendu mér eitthvað til hjálpar!« hrópar
hún.
Einn sunnudagsmorgun kemur höfuðs-
maðurinn í heimsókn til föður hennar,
og hún fylgir honum upp. Hann tekur
lítið skinnveski upp úr vasa sínum, opn-
ar það með því að þrýsta á fjöður og
sýnir þeim stríðsorðu.
»Hvað er þetta?« spyr gamli maðui’-
inn.
»Það er Viktoríukrossinn, gamli vinur,
sem sonur yðar var sæmdur fyrir auð-
sýnda hreysti, og sem konungurinn send-
ir yður nú«.
Gamli maðurinn þurrkar augu sín og
segir:
»En hver á að bera hann nú, þegar
Robbie er dáinn?«
»Má ég koma með uppástungu?« segir
höfuðsmaðurinn. »Látið dóttur yðar bera
hann. Er það ekki góð hugmynd?«
»Jú, það er það sannarlega«, segir
Mona, og hún þrýfur orðuna í flýti og
festir á brjóst sér.
Morguninn eftir finnst henni kjarkur-
inn meiri vegna orðunnar á brjóstinu, og
hún horfir hiklaust í augu óskars Heine,
þegar hann kemur eftir mjólkinni. Hann
sér orðuna og spyr, hvað hún tákni og
hvaðan hún sé, og Mona reigir sig og
segir honum, næstum þrjózkulega, hvað
Robbie h'efur -afrekað í stríðinu.
»Það hlýtur að hafa verið afbragðs
maður, hann bróðir yðar«, segir óskar.
Mona grýpur andann á lofti. Allt dramb
hennar og mótstöðuafl hjaðnar.
Ensku blöðin halda áfram að koma,
og kvöld nokkurt finnur Mona bréf frá
enskum hermanni til fjölskyldu sinnar,
mitt á meðal frásagna um þýzk hryðju-
verk. í bréfinu segir hermaðurinn frá
því, að einn óvinanna hafi hjálpað hon-
um. Hann hafði særzt í orrustu í Belgíu,
og var skilinn dauðvona eftir á vígvell-
inum. Um nóttina hafði hann skriðið
mílufjórðung á maganum yfir landsvæði,
sundurrifið af sprengikúlum, heim að af-
skekktum bæ, eftir tilvísan ljóstýru úr
einum glugganum. Það kom í Ijós, að
húsbóndinn var Þjóðverji, en hafði þó
sýnt það, að hann var heiðursmaður, því
þó að nokkrir fyrirliðar úr hinni sigur-
sælu, þýzku herdeild sætu þar inni í stofu
við drykkju og söng, flutti hann særða,
enska hermanninn á laun ofan í kjallara