Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Side 21

LYKILLINN
15
að hurðin var ólæst.... Hurðin laukst upp
— hægt og hægt, — 'ég heyrði að það
marraði dálítið í hjörunum.... Og svo
var kveikt.
Ég stökk fram úr rúminu í hálfgerðu
æði, því við dyrnar stóð — ekki gamla
konan, sem ég bjó hjá, heldur hin —
konan — sú sama, sem ég hafði staðið
augliti til auglitis við fyrir lítilli stundu
-— í uppganginum, þar sem hinn hrylli-
legi atburður gerðist.
Hún var ekki rifin eða hálfnakin leng-
ur, en í gamalli kápu, með sjal yfir sér,
og hattlaus.
Eitt augnablik stóðum við og horfð-
umst í augu. Augu hennar sögðu ekki
neitt. Það var eins og að horfa í grugg-
T-igan vatnspoll.
»Hún er gengin af vitinu — hún hefir
orðið brjáluð«, var það fyrsta, sem mér
flaug í hug — og ég fann hvernig svit-
inn spratt út um mig allan. ósjálfrátt
greip ég sloppinn, sem enn lá á stólnum,
þar sem ég hafði fleygt honum um kvöld-
ið, þegar ég fylgdi stúlkunum út, og fór
í hann, og eins ósjálfrátt dró ég fram
stólinn og bauð henni með bendingu til
sætis.... Og hún settist í raun og veru —
mér eins og létti við að sjá hana setjast,
— að sjá hana sitja í stólnum, þar sem
ég var vanur að sitja sjálfur, rétt eins
og hverja aðra manneskju! Sjálfur sett-
ist ég á rúmstokkinn andspænis henni.
Við þögðum bæði. En brátt varð þessi
þögn • mér alveg óbærileg. Þetta var allt
oitthvað svo óeðlilegt, eitthvað eins og
utan við við allan veruleika.
»Ég veit ekki.... veit ekki....« stamaði
-— »skil ekki... þér höfðuð lykil____«.
Hún gerði ofurlitla hreyfingu, og ég
þagnaði.
»Lykil? — Já, en læsingarnar eru víst
allar líkar í þessu húsi«. Mér flaug í
^ag', að ég hefði heyrt þessi sömu orð
sögð einmitt þettg, sama kveld... og ég
átti þetta þó allt saman upp á það, að
læsingarnar voru eitthvað hver annari
ólíkar — og svo kom þessi ógæfusama,
óþekkta kona með lykil', sem hjálpaði
henni til að geta gengið rakleitt inn að
rúminu mínu. — Og þó að mér væri allt
annað en hlátur í hug, þá held ég næst-
um því að ég hafi brosað. Mér fannst
þetta allt of óeðlilegt til þess að geta ver-
ið annað en mar-draumur — og þá var
það einmitt eins og átti að vera, að lyk-
illinn væri öðru hvoru að vefjast fyrir...
»Auk þess vissi ég, að þessi lykill gekk
að þessari íbúð, því hún frú Svensson á
hann sjálf« (frú Svensson, það var ein-
mitt gamla konan mín). Rödd hennar var
lág, dálítið hás og þyrkingsleg og alveg
hljómláus, en hún talaði ofur rólega og
eitthvað svo hversdagslega, — allt of
hversdagslega, fannst mér, eftir kring-
umstæðunum.
»Ég þekki yður«, hélt hún áfram í
sama tón, — »því að ég hef oft séð yður.
— Það voru krakkarnir mínir sem þér
gáfuð brjóstsykur hérna úti í garðinum
á dögunum«. — Mig rámaði eitthvað i
það, að ég hefði af einhverri tilviljun
haft svolítinn poka með brjóstsykri í
vasanum einn daginn, þegar ég gekk
yfir garðinn, og að ég hefði gefið hann
ógnarlega ræfils- og eymdarlegum krökk-
um, sem ég hafði séð vera að róta í
sorptunnu í einu horninu. — Ég hafði
víst ekki gert það af neinni manngæzku,
heldur einungis af því, að krakkarnir nú
voru þarna — og ég var með brjóst-
sykrið í vasanum, og hefi fráleitt kært
mig um það sjálfur, að minnsta kosti
höfðu börnin ekki verið í huga mínum
síðan.
»Ég þvæ líka tröppur og stiga hérna í
húsinu«, bætti hún við, eins og til frekari
skýringar á því að hún þekkti mig. Hún
þagnaði við og ég beið átekta.
»Mér fannst réttast að tala við yður,