Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 30

24
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
vera það. Þeir hlægja, syngja og bölva
á leiðinni.
Mona stendur í dyrunum og virðir þá
fyrir sér. Þeir koma auga á hana og á-
varpa hana grófum gamanyrðum, sem
hún ekki skilur, og smella með vörunum,
eins og þeir væru að kyssa hana. Hún
gengur snúðugt inn í húsið.
»Þvílík skrímsli!« hrópar hún.
»Þú ert harðbrjósta, stúlka, þú ert
harðbrjósta«, segir gamli maðurinn.
Mánuði síðar er þriðji skáli fullbúinn,
og enn heyrist fótatak margra manna á
þjóðveginum. Mona, sem heldur sig inni
í húsinu, vill ekki fara út i dyrnar. Hún
er gröm og reið yfir því að þurfa að
dvelja meðal þessara Þjóðverja og hjálpa
til við að sjá þeim fyrir fæði. Hún heyrir
þennan nýkomna flokk ganga fram hjá,
áleiðis til skála sinna, sem liggja sjávar-
megin við bæinn og getur ekki komist
hjá að veita því athyggli, að þeir vekja
engan hávaða eins og hinir síðustu.
Morguninn eftir segir faðir hennar, að
þeir séu flestir ungir læknar, skrifstofu-
þjónar, bankamenn og þess háttar.
»Þeir eru mjög snyrtilegir«, segir
gamli maðurinn.
En Mona kiprar varirnar með fyrir-
litningu.
»Þeir eru Þjóðverjar. Það er mér nóg«.
»Þú ert harðbrjósta, stúlka mín, þú
ert harðbrjósta«, segir gamli maðurinn.
»Stendur ekki skrifað að þú eigir að
lesa »Faðir vor?«
Þjóðverjahatur Monu magnast dag frá
degi, en tvisvar á dag er hún neydd til
að hafa afskifti af nokkrum þeirra.
Kvöld og morgna verður hún að mæla
mjólkina handa þeim. Koma nokkrir að
sækja hana undir eftirliti varðmanna.
Þeir reyna oft að brjóta upp á umtals-
efni, en hún svarar þeim sjaldan og
reynir að hlusta ekki á það, sem þeir'
segja.
Sá, sem alltaf kemur seinastur, er ung-
ur fölleitur maður frá þriðja skála. Hann
hefur þurran illkynjaðan hósta, og Mona
hyggur, að hann sé brjóstveikur. Stund-
um ætlar .meðaumkun með honum að ná
tökum á henni, en hún yfirbugar alltaf
slíkar tilfinningar. Hvað um það, þótt
hann sé veikur! Hann er þó af því nöðru-
kyni, sem kom ófriðnum af stað.
Blöðin koma daglega, og á hverju
kvöldi, að náttverði loknum, les gamli
maðurinn stríðsfregnir fyrir heimilisfólk
sitt. Þjóðverjar, sem hingað til hafa
stöðugt virzt sækja fram, verða nú víða
að halda undan. Her bandamanna er í
samvinnu og þess er vænzt, að innan
skamms verði óvinirnir yfirunnir. Rödd
gamla mannsins, sem vön er að titra
ögn í lestrinum, verður föst og næstum
sigri hrósandi, þegar líður á lesturinn.
Og þegar hann hefur lesið kafla úr Nýja-
testamentinu, sem hann er vanur að lesa
á eftir blöðunum, lokar hann þeirrí
þungu bók, geyspar og segir:
»Ég gef yður frið. Ég gef yður minn
frið. Ég gef yður ekki eins og heimurinn
gefur yður«.
Þegar vinnufólkið er farið úr eldhús-
inu, stendur Mona við eldstæðið, styður
hendi á arinbríkina og segir skjálfrödd-
uð við föður sinn:
»Pabbi, er það mögulegt, að þú óskir
eftir friði?«
»En — guð hjálpi þér, barn! Hví
skyldi ég ekki óska þannig?«
»Ég óska ekki eftir friði. Ég óska eftir
stríði, stríði, þangað til þessi kvikindi
eru rekin heim, eða þeim jafnað við
jörðu!«
Fáum dögum síðar berst þeim bréf
frá Robbie. Hann hefur verið kjörinn
flokksstjóri og er í ágætu skapi. Fram
að þessu hafa þeir átt erfitt, en nú lítur