Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 42

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
fyrir framan þau. Vagnstjórinn sveigöi
til hægri handar, en þar stóð vörubifreið
þversum fyrir þeim. Þá beygði hann til
vinstri, en þar gnæfði himinhár hús-
gagnavagn, sem virtist hafa dottið ofan
úr skýjunum. Bölvandi og ragnandi
renndi hann Dilnum aftur á bak, en raá
sig óðara á einn vagninn enn. Þau voru
afkróuð á alla vegu.
Ein af hinum alræmdu umferðaflækj-
um, sem stundum stöðva allar samgöng-
ur og verzlun stórborganna, hafði allt í
einu skollið yfir.
»Því höldum við ekki áfram?« sagði
ungfrú Lantry óþolinmóðlega, »við erum
að verða of sein«.
Richard stóð upp í bílnum og horfði
í kringum sig. Hið mikla bersvæði, sem
Breiðgata, 34. stræti og 5. gata mynda
með sér, þar sem þær skerast, var bók-
stafíega eitt freyðandi haf af hverskyns
farartækjum. Fólksbílum, hestvögnum
vörubílum, flutningsvögnum, og spor-
vögnum var stappað saman í eina iðandi
kös, eins og síld í tunnu. Bílar öskruðu,
hestar frísuðu, stálhjól ískruðu, hemlar
urguðu, sporvagnar hringdu og keyrarar
bölvuðu. Og’ úr öllum áttum komu
straumar af vögnum á fleygiferð, og
stungu sér inn í svaðið, eins og risavaxin
holskefla. í manna minnum hafði ekki
önnur eins umferðaflækja þekkst í New
York borg.
»Því er nú ver, að það lítur út fyrir
að við séum strönduð«, sagði Richard
um leið og hann settist niður, »það tekur
að minnsta kosti klukkutíma að greiða
úr þessari flækju. Þetta er mér að kenna,
því hefði ég ekki misst hringinn, þá
hefðum við...«
»Við skulum ekki kæra okkur neitt,
fyrst ekkert er við því að gera«, sagði
ungfrú Lantry, »ég er líka orðin dauð-
leið á leikhúsum. Lofið þér mér að sjá
hringinn yðar«.
Kiukkan ellefu um kvöldið var klapp-
að hægt á dyr hjá Anthony Rockwall.
»Kom inn!« kallaði gamli maðurinn.
Hann sat í rauðum morgunslopp, og var
að lesa sjóræningjareifara.
Inn kom Elín frænka, einna líkust
gráhærðum engli, sem af einhverjum
misgáning’i hafði orðið eftir á jarðríki.
»Þau eru trúlofuð«, sagði hún með
hrærðri röddu, »hún hefur lofað að gift-
ast Richard okkar. Þau lentu í umferða-
flækju á leiðinni til leikhússins, og losn-
uðu ekki fyrr en eftir tvo klukkutíma.
Og hlustaðu nú á, Anthony bróðir: Það
var ofurlítill tryggðapantur sannrar ást-
ar, sem hjálpaði Richard okkar til að
öðlast hamingjuna, — gamall hringur, í-
mynd óeigingjarns og eilífs kærleika.
Hann missti hann niður á götuna, og
meðan hann var að leita að honum, skall
umferðaflækjan á. Hann bað hennar og
vann hana á meðan þau biðu. Guð gæfi
að ég heyrði þig aldrei framar tala um
almætti peninganna! Því hvað eru þeir
annað en fánýtið tómt, hjá sannri ást?«
»Það var ágætt«, sagði Anthony gamli,
»mér þykir vænt um að strákurinn fékk
vilja sinn. Ég sagði honum, að ég mundi
ekki horfa í nokkur útgjöld, ef...«
»En hvernig í ósköpunum hefðu pen-
ingar þínir getað hjálpað, Anthony?«
»Heyrðu nú, systir góð«, sagði Ant-
hony, »sjóræninginn minn er í þessum
líka óhræsis vandræðum sem stendur.
Skipið hans er að sökkva, og hann hefur
allt of glöggt auga fyrir gildi peninga, til
þess að reyna ekki að bjarga. Það vildi
ég að þú lofaðir mér nú að halda áfram
með kapitulann«.
Hér ætti sagan að enda. Það veit ham-
ingjan, að ég óska eins innilega og þú,
lesari góður, að svo væri. En við verð-
um að súpa til botns dreggjarnar í bikar
sannleikans.
Daginn eftir barði maður nokkur að