Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 22

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
og ég vissi hvar þér áttuð heima... og
þegar ég nú hafði lykil, þá hringdi ég
ekki. — Ég vona að þér fyrirgefið, að
ég hringdi ekki, en ég þorði það ekki...
eins og á stendur...
Það var nokkur þögn, það var eins og
hún biði eftir, að ég segði eitthvað.
Ég virti hana fyrir mér. Hún var ekki
ung — og ekki gömul — mér hefði verið
ómögulegt að segja það. Kannske var
hún ekki nema eins og tuttugu og fimm
ára — kannske var hún fjörutíu ára...
og hún horfði á mig með þessum undar-
legu augum, sem mér fannst vera eins og
gruggugir vatnspollar.... Mér flaug í
hug, að fyrir fáum árum hefðu þessi
augu kannske verið ung og skær — hlæj-
andi, glettnisleg, áhyggjulaus — augu,
sem höfðu laðað og lokkað með öllu seið-
magni gjafvaxta konu... og mér vökn-
aði af einhverjum ástæðum um augu,
svo það var eins og ég sæi hana gegn
um mistur. »Þér komuð þarna upp áðan«
— hún benti dálítið með höfðinu — eg
veit ekki hvaða erindi þér áttuð — en
þér voruð þar...« Hún þagnaði og horfði
á mig, beið eftir svari. Og í fyrsta sinn
sá ég votta fyrir eins og ofurlitlum svip-
brigðum í augum hennar og andliti —
það var eitthvað 'biðjandi, þögult og ó-
endanlega ' fjarlægt óp um samúð og
skilning — aðeins. ofurlítinn mannlegan
skilning... og það hvarf strax aftur...
Og svo kom það, þungt eins og einmana
angistarstuna frá botnlausu dýpi — og
þó var röddin jafn þyrkingsleg og laus
við blæbrigði eins og áður:
»Þeir fóru með hann — lögreglan —
hann er dauður...«
Ég kinkaði kolli. Ég vissi það.
»Þér sáuð það allt saman«.
Ég kinkaði aftur kolli.
»Lögreglan sjálf segir, að hann hafi
dottið á handriðið í ölæðinu. Það var
feyskið og ónýtt og brotnaði... Þess-
vegna hrapaði hann niður... Enginn veit.
neitt... nema þér... Eiginlega mætti mér
á sama standa fyrir mitt leyti... Það er
hvort sem er úti með mig... En... en ég
er móðir... Ég á tvö börn... og nú gætu
þau haft það þolanlegt, því ég hefi at-
vinnu... En þér sáuð það allt saman...«
Ég stóð upp. Allt í einu hafði ég fullt
vald yfir sjálfum mér.
»Frú!« sagði ég og hneigði mig fyrir-
henni, eins og við hefðum verið í dans-
sal — og hún hefði verið einhver hefð-
armær — »Eins og þér sjáið var ég
háttaður, þegar þér komuð að heimsækja.
mig... Það voru gestir hjá mér í kveld —
tvær ungar stúlkur — ég fylgdi þeim
út að sporvagninum, þegar þær fóru. —
Svo fór ég að hátta... Ég hefi ekkert
annað farið og ekkert annað séð í kveld!«
Hún skildi mig, stóð á fætur og gekk
til dyranna. Ég fylgdi henni og opnaðl
gangdyrnar fyrir hana. Fyrir utan dyrn-
ar, þar sem Ijósið logaði enn, sneri hún.
sér við og horfði lengi og, að mér fannst,
rannsakandi á mig. Svo sagði hún:
»Þakka yður fyrir — það væri nú
kannske ekki ómaksins vert fyrir mig...
en það er vegna barnanna, þau eru svo
ung — og geta gleymt enn... ef ég þarf
ekki að fara frá þeim... í-í... og vera lok-
uð inni... Annars...«. Hún lauk ekki við
setninguna og kvaddi ekki. Hún var
horfin niður stigann, áður en ég vissi
af.
Þegar ég kom inn, stóð ég enn lengi
og reyndi að átta mig.... Hafði mig ekki
dreymt þetta allt?
En ég fór ekki í rúmið aftur. Ég vildi
ekki eiga neitt á hættu, svo ég klæddi
mig, lagði kraga, skyrtur og sokka niður
í handtösku, stakk vegabréfinu mínu í
vasann, skrifaði gömlu konunni minni
bréf, sem ég skildi eftir á borðinu, þar
sem ég sagði henni frá símskeyti, sem ég
hefði fengið, og ég yrði alveg nauðsyn-