Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Side 18

12
NÝJAR KVÖLDVÖEUR
hattinn af vana, og greip handfylli í hár-
ið á mér. Stúlkan hélt auðsjáanlega að ég
væri fullur og hörfaði inn úr dyrunum —
en hún skellti þeim samt ekki í lás.
»Fyrirgefið þér, bezta ungfrú«, sagði
ég og hneigði mig eins ísmeygilega og
kringumstæðurnar leyfðu, — »mætti ég
ekki reyna lykilinn yðar?«
»Lykilinn minn?« sagði stúlkan for-
viða. Svo rankaði hún við sér og brosti.
»Nú, þér eruð herrann, sem býr þarna á
móti okkur. — Nú skal ég vita, hvort
hann pabbi getur ekki hjálpað yður«.
Hún fór inn. Mér þótti vænt um, að
hún hafði skilið ástandið svona orðalaust.
Og að vörmu spori kom góðlátlegur, mið-
aldra verkamaður, snöggklæddur, með
rautt skegg og blá, glettnisleg augu fram
í dyrnar.
»Nú, ungi maður«, sagði hann bros-
andi, þegar hann hafði tekið kveðju
minni, »þér hafið lokað sjálfan yður úti
— já, það er slæmt. — En læsingarnar
eru víst allar líkar í húsinu — reynið þér
hvort lykillinn sá arna getur ekki opn-
að«. Hann rétti mér lykil. Ég þakkaði
honum, greip lykilinn og skoðaði hann.
Mér virtust skerðingarnar á honum. vera
alveg eins og á mínum lykli. En hann
reyndist of stuttur.
»Já«, sagði maðurinn, »þetta gengur
ekki. En gætuð þér ekki setið inni hjá
okkur, þangað til hún húsmóðir yðar
kemur heim?« Ég blóðroðnaði og stam-
aði dálítiö, þegar ég sagði honum, að mér
riði alveg lífið á að komast inn. Maður-
inn horfði augnablik á búning minn —
sloppurinn var lyfrauður — mesta for-
láta flík -— og næstum öklasíður, — ég á
hann enn!
»Við skulum þá vita, hvort við getum
ekki náð í annan lykil«, sagði hann, hálf-
hlæjandi. — Og hann var óþreytandi. Ég
er viss um að hann ónáðaði allar fjöl-
skyldurnar, sem bjuggu við uppganginn
í þeim hluta byggingarinnar, sem við
vorum. En enginn firtist, og allir vildu
hjálpa — bæði í ráð og dáð — en allt
kom fyrir eitt. Dyrnar héldu áfram að
vera mér lokaðar.
Allt í einu datt hjálparmanni mínum
í hug, að húsvörðurinn byggi í íbúð hinu-
megin við garðinn, og að hann hlyti að
geta ráðið fram úr þessum vandræðum.
Ég lét ekki segja mér þetta tvisvar, held-
ur þakkaði honum og öðrum hjartanlega
fyrir hjálpina og þaut af stað eins og
byssubrenndúr.
Eins og ég hefi tekið fram áður, þá
stóð þessi gamla bygging kringum fer-
hyrndan , sementslagðan garð, og hafði
margar inngangsdyr, sem merktar voru
með bókstöfunum A, B, C o. s. frv. Að
öðru leyti voru þessar dyr allar hver
annari líkar. Samt hitti ég nú af hend-
ingu réttu dyrnar þarna í myrkrinu,
hringdi hjá húsverðinum, sem bjó uppi
á fjórðu hæð, og skýrði honum frá raun-
um mínum. Hann fékk mér stóra lykla-
kippu — það voru nú reyndar ekki allt
lyklar, meira en helmingur voru krókar
til að stinga upp læsingar með — og
bað hann mig að skila þeim aftur sama
kvöldið eða snemma næsta morguns. Ég
lofaði að kasta lyklunum inn um rifuna,
sem var á hurðinni fyrir bréf og blöð,
kvaddi svo í skyndi og fór heim aftur.
Og nú tókst mér loksins að komast
inn. Ég var rétt að enda við að stinga
upp læsinguna, þegar gestir mínir komu
og gat því boðið þeim inn.
— Það var nær miðnætti, þegar þær
fóru aftur. Ég fylgdi þeim út á götuna
og að sporvagninum — og nú var ég al-
mennilega ldæddur — þar kvaddi ég þær
og fór inn í garðinn aftur. Þegar þangað
kom, datt mér í hug að skila lyklunum
um leið, ef útidyrnar væru þá ólæstar
enn. Reyndar var nú útidyrunum sjald-
an læst á þessum garði, það vissi ég,