Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Qupperneq 19

N. Kv.
TUT-AN K-AMON OG GRÖF HANS
153
aða tíma til stefnu, því að svo lengi var ver-
ið að frarnikvæma smurninguna og búa allt
til jarðarfararinnar, og eftinnaðurinn gat
tæpazt setzt í konungssæti fyrr en fyrir-
rennarinn var setztur að í gröf sinni. Þetta
tóm notaði hún til þess að svijrast að nýjum
eiginmanni. enda var það eina ráðið til að
halda drottningarsætinu framvegis. Hún
\ar ekki í vafa um, livar hún ætti að bera
niður, því að síðustu mannsaldrana höfðu
verið sífelldar hjúskapartengdir milli kon-
ungsættanna í Egiptalandi og Vestur-Asíu.
Ein af systrum liennar var gift þjóðhöfð-
ingja.í Asíu, og móðir hennar sjálfrar var
að öllum líkindum konungsdóttir frá Meso-
potamíu.
Ekkjudrottningin unga sendi því í skyndi
bréf til Hettita-konungsins í Litlu-Asíu, sem
var hættulegasti keppinautur Egipta um
völdin í Sýrlandi: „Maðurinn minn er dá-
inn, og eg hef frétt, að þú eigir uppkomna
syni. Sendu mér einn þeirra; eg skal giftast
Iionum, og hann skal verða konungur í
Egiptalandi." Þetta var hyggilegur leikur á
borði, sem gat beppnazt. Raunverulegur
ríkiserfingi var enginn til, og ef Hettita-
prins kæmi á biðilsbuxum — helzt með öfl-
ugart liðsstyrk að baki sér — var alls ekki
fráleitt, að bragðið lieppnaðist. Að eins eitt
var nauðsynlegt, sem sé að flvta þessu sem
mest. En þar brást drottningu bogalistin.
Hettita-konungurinn var maður gætinn og
vildi ekki sletta sér fram í valdastreitu inn-
an hirðarinnar í Þebu, án þessa að kynna sér
alla málavöxtu áður, og hann hefur vafa-
laust óttast, að bréfið væri einhvers konar
gildra. Hann íhugaði málið gaumgæfilega
og tók þá ákvörðun að senda engan biðil
að svo stöddu, heldur sendimann, sem átti
að kynna sér til fullnustu, hvað á seyði væri
í Þebu. Sendimaðurinn hafði bréf meðferð-
is, þar sem slæglega var spurt: „Hvar er
sonur konungsins heitins, og hvað er orðið
af honum?"
Ank-es-en-Amon varð örvilnuð. Með þess-
ari tortryggni var heilum mánuði til einsk-
is eytt — það voru fjórtán dagleiðir frá Þebu
til Hettita-hirðarinnar — og liðið var að lok-
unt sorgartímans. Svarbréf hennar var lík-
ast neyðarópi: „Hvers vegna ætti eg að hafa
þig að ginningarfífli? Eg á engan son, og
maðurinn minn er látinn. Sendu mér einn
sona þinna, og eg skal gera hann að kon-
ungi.“ Þá loksins lét Hettita-konungurinn
tilleiðast, varð við bón hennar og sendi son-
inn til Egiptalands. En þá var það of seint;
jarðarlor Tut-ank-Amons var um garð geng-
in og annar konungur tekinn við. — Og þá
er sagan öll.
Þessi bréfaskipti, sem fundizt hafa í rúst-
um Hettita-höfuðborgarinnar í miðri Litlu-
Asíu, hættu þarna allt í einu, og.vér vitum
eigi, hvernig fór. Komst Hettita-prinsinn af
stað í bónorðsförina til Egiptalands, og
hvað langt komst hann? Eða komst Ay að
þessum ráðagerðum og kom hann í veg fyr-
ir þær? Því fáum vér eigi svarað; en svo
mikið er víst, að Ank-es-en-Amon tókst ekki
að halda tignarstöðu sinni. Hún hverfur í
djúp óvissunnar, en Ay, sem fram að þessu
hafði haft konungsvald, fékk nú einnig kon-
ungsnafn.
II. GRÖF TUT-ANK-AMONS.
Tut-ank-Amon liggur grafinn í Konunga-
dalnum hjá Þebu, eyðidal, sem er fjarri
skarkala mannlífsins. ,,Hornið“, sem er
hæsti tindur fjallanna á því svæði, gnæfir
eins og pýramídi yfir þeim stað, {rar sem
þrjátíu hinna egipzku fornkonunga voru
grafnir. Aðeins tveir þeiiæa liggja þar enn:
Amenofis II. og Tut-ank-Amon.
í viki við dalsmynnið, þar sem lítið ber á,
er lítilfjörleg og einföld gröf, sem er elzt
þeirra allra og þó að ýmsu leyti einna merk-
ust þeirra. Hún var gerð fyrir jarðneskar
leifar Thotmes I., sem kom á nýjum greftr-
unarvenjum. Fram að þeim tíma höfðu
konungarnir reynt að tryggja jarðneskum
leifum sínum öruggan hvíldarstað með því
20