Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Síða 24

158
TUT-AN K-AMON OG GRÖF HANS
N. Kv.
ýmsir munir, sem notaðir voru við jarðar-
farir, og upp við norðurvegginn stóðu töfra-
árarnar sjö, sem konungur átti að nota,
þegar hann ferjaði sig yfir vatnsföllin í
undirheimum. Málverk og áletranir í ljóm-
andi litskrúði prýddu veggi klefans, en auð-
séð var, að allt þetta hafði verið flýtisverk.
Þar var mynd af því, þegar kistan hafði ver-
ið lögð á sleða og var dregin af háaðli ríkis-
ins til greftrunar, en Ay konungur gekk í
fararbroddi til þess að Iíta eftir, hvort allt
færi fram að réttum sið. — Þetta var fyrsta
sinni í sögu fornfræðinnar, sem heil kon-
ungskista fannst, og þegar yzta kistan var
opnuð, sannfærðust allir um að innsiglið
var óhreyft og innihaldið því óskaddað.
Skömmu eftir þenna merkisdag var Car-
narvon lávarður bitinn af mýflugu, fékk
blóðeitrun og dó að þrem vikum liðnum.
Egiptizka stjórnin leyfði þá, að Howard
Carter héldi verkinu áfram í nafni frú
Carnarvon, og varð því ekkert hlé.á rann-
sóknunum.
Út úr framherberginu var ofurlítil
kompa, og inn af grafklefanum önnur við-
líka stór; báðar voru þær fullar af ýmsum
munum, þar á meðal dýrmætum listaverk-
um, en slegið var á frest að rannsaka þá og
raða þeim upp. — Margt varð til að tefja
Carter við verk hans, og ekki sízt blaðamenn
og fréttaritarar, sem flykktust til Konunga-
dalsins og létu hann aldrei úm frjálst höfuð
strjúka. En þegar kólna tók í veðri haustið
1923 tók liann til óspilltra málanna við
rannsókn líkkistunnar eða líkistnanna rétt-
ara sagt, því að þær voru fjórar, hver innan
í annarri. Þetta reyndist vera svo seinlegt
og vahdasamt verk, að rannsókninni á kist-
unum og smurlingi Tut-ank-Amons var
ekki lokið fyrr en í maímánuði 1926.
Þegar halla tók að síðasta þætti verksins,
varð Carter fyrir geysimiklum vonbrigðum.
Af því að engin konungagröf hafði til þessa
fundizt jafnósködduð og þessi, en aðrir
smurlingar höfðu fundizt í sæmilegu
ástandi, þrátt fyrir rán og sífelldar raskanir
og flutninga, bjóst hann fastlega við að
finna smurling Tut-ank-Amons í sama
ástandi og hann var, þegar hann var lagður
í kistuna. En þótt hann væri grafinn með
mestu vand\irkni, sveipaður vandaðasta
lérefti, búinn verndargripum og skarti og
lagður í gullkistu, kom á daginn að smurl-
ingurinn var hræðilega útleikinn. Auðséð
var, að yfir smurlinginn og innstu gullkist-
una hafði verið hellt feiknum af kvoðu, sem
í fyrstu hafði verið fljótandi, en kvoða þessi
hafði sumpart leyst upp smurlinginn og
sumpart verkað eins og lím, sem klessti
honum og gullgrímu hans föstum við kistu-
botninn. Var því ekki unnt að rekja lérefts-
böndin af smurlingnum, heldur varð að
flysja þau af í smátætlum. Sömuleiðis hafði
kvoðan fyllt alveg bilið milli tveggja innstu
kistnanna, svo að afar erfitt var að losa þær
hvora frá annarri. Til allrar hamingju tókst
það til hlítar, svo að bjargað varð tveim
fallegustu kistunum, sem enn hafa fundizt í
Egiptalándi.
Kisturnar þrjár, sem ]águ innan í stóru
steinkistunni, voru í laginu eins og maður
og í líki guðsins Osiriss, og skreyting þeirra
var mestmegnis fjaðurteikningar, Jr. e. a. s.
með því lagi, sem tíðkaðist fyrir daga Tut-
ank-Amons. Á hans dögum var annað lík-
kistulag komið í tízku, og er því einkenni-
legt, að konungurinn sjálfur skyldi vera lát-
inn sæta eldri tízkunni; hlýtur það að stafa
af einhverri trúarlegri erfðavenju. Annars
er hitt venjulegra, að hirðin sé á undan, en
ahnenningur, sem er íhaldssamari, sé á eftir.
— Kisturnar tvær voru úr tré, en sú innsta,
sem var hér um 'bil tveggja metra löng, var
úr skíru og gagnþéttu gulli og svo þung, að
átta menn áttu fullt í fangi með að lyfta
henni. Því var ekki að undra, þótt slíkar ger-
semar gætu freistað fátæklinga til að brjóta
grafhýsi og ræna þau!
í innstu kistunni hvíldi konungurinn
ungi, vafinn léreftsbindum, en yfir höfði