Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Síða 27

N. Ky.
ÖLDUKAST
161
aði kjötsnúða út af fyrir sig og jós yfir þá
olíu, ecliki og öðru kryddi og tók nú að ryðj-
ast um með olnbogaskotum, og lá við sjálft
að hann ræki olnbogana upp í andlitin á
þeim, er næstir sátu, og lét sér nægja stutt-
lega að biðja þá fyrirgefningar, án þess þó
að líta við þeim. — Frúin horfði með sljófgu
brosi á þessar aðfarir bónda síns, hélt svo
áfram að smá dreypa í bjórinn sinn milli
þess sem hún virti fyrir sér demantshring-
ana á fingrum sér. Dóttirin litla skaut sér
niður undir borðið og lék sér þar við hvolp-
inn sinn.
Nú kemur læknirinn frá Bern inn, tekur
sér sæti og fer þegar, að því er virðist, af
miklum áhuga að lesa réttaskrána og safna
að sér ýmiss konar kryddi og ídýfum til að
strá yfir hina ýmsu rétti til að gera þá enn
lostætari. Er hann hefur lokið hverjum rétti,
strýkur hann höndunum um magann, svo
sem sé honum það hið ríkasta áhugamál, að
allt lendi á sínum rétta stað. Við hlið honum
situr aldurhnigin, ensk hefðarkona með af-
ar mikið hár og brjóst svo mikil, að hún á
næsta örðugt með að sjá niður á diskinn
sinn og gengur því borðhaldið henni frem-
ur ógreiðlega. Aftur á móti gætir lrún þess
að hafa glasið sitt í mátulegri fjarlægð og
ber það hægt og gætilega að vörum sér, án
þess að reka það á eða sigla því í strand á
brjóstum sér, þessum miklu hvelfdu brjóst-
um, sem gárungarnir líktu við höfða eða
skaga, sem gæta yrði allrar varúðar við að
reka sig eigi á. Annars var „höfði“ þessi eða
„skagi“ allur blómum skreyttur, borða-
lykkjum, brjóstnálum og minnispeningum,
og ekki að gleyma úrfestinni miklu úr skíru
gulli, sem eins og hlekkjafesti virtist eiga að
tengja „höfðann" saman. — Við hlið hennar
er autt sæti; það sæti á ungur Rússi, er eink-
um leitar sér taugastyrkingar á því, að
bergja óspart á ódáinsveigum Bakkusar.
Hann er veikfelldur og álítur sig fá bezt
borgið heilsunni með því, að láta ekkert á
mó.ti sér, og þá eigi heldur að taka fyrir
hina óstjórnlegu löngun sína til að sitja tím-
um saman við áhættuspil og kampavíns-
drykkju. En af þessu leiðir aftur, að hann
oft kemur seint til máltíða. í dag kemur
liann þó til snæðings rétt á eftir að menn
eru seztir undir borð. Dökku augun leiftra
órólega í djúpu augnatóftunum á hinu
tærða, föla andliti. Hárið, sem er hrokkið og
þykkt, hangir í lokkum niður á ennið. Hann
er frammyntur og varirnar svo þunnar, að
nálega má telja tennurnar í gegnum þær.
Hann hneigir sig í allar áttir og kvenfólkið
spyr eftir líðan hans, og þær fá eigi með orð-
um lýst hve nrjög það gleður þær, að hann
er. á batavegi — og nú verður hann að leika
fyrir þær á mandólín í kvöld í tunglsljós-
inu. Hann rennir augunum þreytulega um-
hverfis borðið og sezt svo niður í hlé við
„höfðann“.
Við hliðina á Rússanum situr frú Fanny
Gran. Hann lýtur henni sérstaklega, og
hann lýsir því fyrir henni með miklum
fjálgleik, að hann eigi gat leikið fyrir hana
á mandólínið sitt á fæðingardegi hennar og
hve mjög honum þótti þetta leitt. Hún
brosir og hristir höfuðið. „Hvað er hann að
segja, Karl?“ spyr hún. „Hann talar á frakk-
nesku og svo fljótt, að eg skil hann eigi vel.“
„Mér finnst þú geta látið orðagjálfur hans
og glamuryrði sem vind um eyrun þjóta,“
svaraði Gran kuldalega og hélt áfram að tala
við Englendinginn, er æfinlega við borðið
ræddi við hann um ferðir sínar um Alpa-
fjöllin. Vínflöskurnar áttu að fyrirmynda
„Die Jungfrau“, „Mont blanc“ og „Matter-
horn“, og með gaffal og hníf reyndi hann
svo að gera Gran skiljanlegt, hvernig ferða-
lagið gekk og honum tókst að komast hærra
og hærra — hér varð fyrir honum hál jökul-
bunga, annars staðar jökulsprunga, svo
komu djúpir skaflar af nýföllnum snjó og
loks snjóflóð, unz honum á endanum tókst,
þó með talsverðri lífshættu, að komast alla
leið upp — á flöskutappann, „You see?“ —
Já, Gran lét sem hann væri mjög hrifinn af
21