Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Síða 28

162
ÖLDUKAST
N. Kv.
öllu ferðalaginu, en var í raun og veru al-
veg steinhissa á því með hvílíkum fjálgleik
og ákafa sessunautur hans gat dvalið við
þetta efni, sem enginn gat haft gaman af,
nema hann sjálfur. — ,,Talið þér heldur
þýzku!“ mælti frú Gran; hún gat lítið eitt
fleytt sér í henni.
Rússinn skýrði henni nú á þýzku frá
hvernig hann allt í einu varð veikur, þetta
afmæliskvöld frúarinnar. Hann hafði þegar
tekið mandólínið sér í hönd, er hann féll
niður á gólfið og blóðið rann í lækjum af
vitum hans.
En hún hafði komizt á snoðir um eitt-
hvert veðmál — og hún vildi fá að heyra
nánar um það.
,,Já, það var satt, veðmál við furstann, —
nm það lrvort þessi — þessi prýðiblettur á
henní væri meðfæddur." Rússinn fór hjá
sér, er hann varð að viðurkenna, að þeir
hefðu verið að ræða um þetta efni. Hann
sagðist hafa haldið því fram, að þetta væri
meðfætt móðurmerki. — En furstinn hafði
unnið veðmálið. Frú Gran hallaði sér aftur
í stólnum og rak upp hlátur.
„Þú veizt ef til vill ekki, að þessi Rússi
er blygðunarlaust spilafífl og samvizkulaus
fjárglæframaður af verstu tegund og auk
þess umrenningur eða flækingur, sem eng-
inn veit deili á,“ sagði Gran í lágum hlj.óð-
um við konu sína.
„Hann er veikur, og oss kvenþjóðinni
hefur komið sanran um að sýna honum alla
nærgætni og ástúð,“ svaraði frúin. „Auk
þess er hann listamaður og leikur aðdáan-
íega á nrandólín, þetta lrljóðfæri, senr heill-
ar mig öllum öðrunr hljóðfærunr frenrur.
Á þetta ber þú ekkert skyn, af því þú ert
ekki söngelskur eða náttúraður fyrir söng.“
Frr'i Fanny Gran var aðdáanlega spengileg
og fögur í dökkrauða kjólnum, er fór lreniri
svo mæta vel, með mjallhvítan kraga unr
lrálsinn. Hún fann auðsjáanlega til þess að
hún nú var orðin ríkismanns kona, og hún
bar sig þannig yfirlætislega, að það leyndi
sér ekki, að hún þóttist yfir flestar aðrar
konur hafin. Hún var þó fjörug og kát eins
og áður, og stundum keyrði gáski hennar og
giaðværð úr hófi fram, en á því var eigi
tekið hart í þessunr félagsskap, þar senr sá
þótti beztur, er vakið gat mesta glaðværð
og fjör. Hún var sannkallað eftirlætisgoð
allra þeirra þjóða, er þarna voru sanran-
komnar, og á lrverjunr degi var hún boðin
til að taka þátt í alls konar skemmtununr á
sjó eða landi. Stundum til að róa og sigia
út á vatnið, stundum til að aka upp til fjall-
anna eða meðfram ströndinni, og þess á
milli var hún beðin að taka þátt í knattleik
og öðrunr leikjunr heima í garðinunr. Fyni
hluta daganna var hún nrest í söngsalnunr
og lilustaði þar á alls konar söng og lrljóð-
færaslátt. Síðdegis var lrana einkunr að finna
í baðsalnum eða inni hjá einhverjum, er
hún þá í svipinn þóttist verða að lreinrsækja,
og kvöldum öllum varði hún til dansæfinga
og ýnris konar leika í sölunr sjálfrar gisti-
hallarinnar. Hún konr sér í kynni við alla,
vék kunnuglega að ölluiri, var innundir hjá
öllunr, án þess þó að gera sér nokkurt far
um að kynna sér fyrra líf og framferði þess-
ara nýju vina sinna.
Rússneski listamaðurinn tilkynnti nú frú
Gran, að lrann ætlaði að standa fyrir
skemnrtiferð út á Genfervatnið um kvöldið,
er dinrnrt væri orðið, og skyldu blys hölð
nreð í förinni, svo úr þessu gæti orðið nokk-
urs konar blysför, og svo ætlaði hann að
lrafa maridólínið sitt með til að skemmta
nrönnum.
,,Ó, lrve það verðu gaman!“
„Vill þá frúin veita mér þá ánægju að
vera nreð í bátnurir mínum?“
„Já, það er mér sönn ánægja, og eg er
þakklát fyrir boðið.“
„Hvað eruð þið að bollaleggja?“ spurði
Gran, er nreð góðri hjálp sessunauts síns
var nú kominn upp á liæsta tindinn á
Matterhorn í aftaka kafaldsbyl.
„Við efum að ræða unr ferðalag út á vatn-