Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Side 36

170
ÖLDUKAST
N. Kv.
„Já, auðvitað, þú kærir þig þó víst ekki
um að við séum fleiri?“
„Mér þykir svo miklu skemmtilegra að
margir taki þátt í svona ferðum, helzt sem
flestir. Og nú ræða Vesturheimsmennirnir
um að bregða sér til Vernayaz í Rhone-
dalnum; þar er sagt að svo margt merkilegt
sé að sjá og skoða, t. d. afar einkennileg
skörð og stórhrikaleg —
,;Nei, vertu nú me'5 mér í dag, Fanny,“
mælti Gran í biðjandi róm, og hún fellst þá
á það í þetta skipti.
Þau óku fram hjá Chateau des Cretes,
þar sem Rousseau lifði langdvölum og þar
sem enn má sjá standmynd af honum. Fanny
kannaðist svo sem ekkert við nafn
hins heimsfræga skálds, og er Gran fór að
reyna að skíra fyrir lienni þýðingu liins
mikla manns fyrir sarntíð hans og eftirkom-
andi tíma, lét liún þegar á sér skilja, að hún
eigi hefði neitt gaman af að heyra slíkt. Hið
sama var að segja, er hann reyndi að vekja
athygli hennar á ýmsum gömlum viðburð-
um og munnmælum úr sögu hinnar forn-
frægu Blonay-Iiallar.
„Þykir þér ekki gaman að heyra eitthvað
um þá söguríku staði, sem þú kemur til?“
spyr Gran
„Nei, mér stendur svo mikið á sama unr
allt, sem heyrir fortíðinni til eða löngu liðn-
um tímum og hef aðeins gaman af því, sem
eg sé og heyri af því, sem hevrir nútíðinni
til.“
Hið óyiðjafnanlega fagra og víðáttumikla
útsýni, er upp á hæðardrögin kom, vakti þo
undrun hennar og aðdáun, og hún horfði
hugfangin iit yfir fjallaklasana og tindana,
er hvarvetna blöstu við augum, og svo út
yfir spegilslétt vatnið og smáu sveitarþorp-
in, er meðfram því lága. Hið fornfræga slot
virti hún þó eigi svo mikils, að renna aug-
unum þangað, og aftók með öllu að fara
þar inn, er þangað kom. Hana hryllti við
þessurn gömlu, draugalegu, hálfföllnu múr-
um, og kvað fýludauninn upp frá kjöllurun-
um leggja sér fyrir vitin! Þau dvöldu því
þarna skamma stund og héldu svo heim-
leiðis aftur. A heimleiðinni lét Fanny í Ijósi
hina rniklu löngun sína til að mega dvelja
nokkuð lengur við Genfervatnið, þar eð
hún kynni þar svo mæta vel við sig, og lof-
aði Gran því, að hún skyldi fá því ráðið.
Gráhærði píanóleikarinn dökkeygði varð
nú uppáhaldsgoð kvenfólksins í stað liins
burtstrokna Rússa. Daglega, er hann sat
inni í söngsalnum og lék á hljðfærið, þyrpt-
ust konurnar allar inn til hans og röðuðu sér
í fylkingu umhverfis hann og kepptust um
að dást að list hans og leikni.
Gran var aldrei til staðar við þessar
morgunskemmtanir, en varði þeim stund-
um til að baða sig og tók sér svo langar
skemmtigöngur á eftir.
A einni af þessum skemmtigöngum sín-
um nam hann einu sinni staðar hjá gömlu
kirkjunni í Montreaux til þess að njóta hins
óviðjafnanlega fagra útsýnis þaðan. Rakst
hann þar á þýzka prófessorinn. — „Leggið
þér einnig á flótta fyrir glamrinu í þessum
rússneska píanóleikara, sem hamrar svo
miskunnarlaust á hljóðfærið, að það gerir
ýmist að skafa innan á manni eyrun eða
hleypa loku fyrir þau; það yfirgengur langt
það, er taugar mínar fá afborið að hlusta
á,“ mælti Þjóðverjinn.
„Hamast hann svona á hljóðfærið?“
„Já, það er mikið, sem bjóða má nótum
og strengjum á hljóðfærinu því, ef eigi á
allt úr lagi að ganga við slíkan gauragang.
Það er leitt að við eigi skulum fá að heyra
konuna yðar leika eina á hljóðfæri. Það eiu
öðruvísi tilþrif."
„Þar skjátlast yður, því konan mín leikur
ekki á hljóðfæri.“
„Jú, um það getið þér sannfærst; að
minnsta kosti var hún að leika á hljóðfæri
rétt núna.“
Gran flýtti sér heim og inn í söngsalinn,
og var þá verið að leika af miklu fjöri hið
fræga „Tannháuser-inngangslag"
O ’ ’ o o o