Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Síða 37

N. Kv.
ÖLDUKAST
171
Fanny varð rngi vör komu hans fyrr en
Rússinn hvíxiaði í eyra henni: „Maðurinn
yðar er kominn!“
Hún þaut upp: „Ertu kominn, Karl? Og
eg sem hlakkaði svo mikið til að korna flatt
upp á þig, búa þér óvæntan fögnuð yfir því,
að iiú er eg orðin styrkari í höndunum."
,Og þér hefur tekizt það,“ svaraði Gran
Iremur kuldalega.
„Baðlækningin hefur þegar liaft góð áhrif
á mig.“
„Já, við höfum bæði orðið fyrir áhrifum
hennar, þó sitt með liverju móti.“
„Þykir þér nú ekki væntum, Karl? Nú get
eg héðan í frá leikið á hljóðfæri fyrir þig
og þess hefur þú svo oft óskað. Og nú not-
aði eg tækifærið til að æfa mig og styrkja
hendurnar, áður en eg segði þér frá því og
sýndi þér, h"'íh'kum bata eg hefi tekið.“
Konur !».»■•_, er sátu til og frá í hæginda-
stólum cg legubekkjum með dagblöð, bæk-
ur og ýmsa handavinnu, skildu eigi, hvað
þeim hjónum á milli fór, þar sem þau töl-
uðu á norska tungu, en þóttust þó þegar
finna, að „ísbjörninn“, þessi andstyggilegi
harðstjóri, væri hræddur um konu sína fyrir
Rússanum, sem nú mælti vingjarnlega við
Gran: „Eg dáist að fimleik konu yðar; hún
er að mælast til að fá fyllri æfingu hjá mér,
en mér virðist hún eigi þurfa þess. Það er
hreinasta unun að lieyra hana fara með
þessa norsku snillinga á hljóðfærinu! Þér
eruð víst einnig gefinn fyrir hljóðfæraslátt
og söng?“
„Nei, öðru nær.“
Gran leit drykklanga stund í blöðin,
hneigði sig svo fyrir þeim, er inni voru, og
fór út aftur, en kona hans settist aftur við
hljóðfærið.
Þessi taugaóstyrkleiki frú Gran hafði
aldrei annað verið en uppgerð, beinlínis
skrök eða samsetningur. Henni var þvert
um geð að jrurfa að vera að fást við kennslu
í hljóðfæraslætti í litla sveitarþorpinu, þar
sein hún átti heima; hún hataði það, að vera
á þönum hús úr húsi allan fyrri hluta dag-
anna, og s' o þegar það bættist við, að allir
kölluðu hana „Spila-jómfrúna“. Undir öðru
nafni þekktist hún ekki. Ilún hafði gengið
á ágætan kvennaskóla og þar fengið hina
beztu tilsögn í hljóðfæraslætti. En ofan á
allt annað bættist og það, að hún var svo
þráfaldlega minnt á, að hún væri dóttir
hennar „Kruse-Malenu“, sem lifði á því að
hafa ýmsa smásölu á hendi í einni af smá-
götunum í útjaðri bæjarins. Hún hataði
þessa atvinnu móður sinnar, og það fór um
hana hrollur, er hún las auglýsingar hennar
um grænsápu, eldspítur, kæstan ost frá
Bergen o. s. frv. — Hún vildi komast í
onrtu frá þessu öllu, slíta sig lausa, burtu
á öllum þessum frúm, er létu hana bíða
t eyðilegum, köldum herbergjum, unz dæt-
ur þeirra voru búnar að æfa sig dálítið bet-
ur undir kennslustundirnar. Einkum þráði
hún að komast til einhvers góðs baðvistar-
staðar, þar sem allir gestir nytu sömu rétt-
inda — hinir yngri og fríðari, ekki sízt ef það
voru nú ógiftar stúlkur, ef til vill enn meiri
réttinda en hinir eldri. Hver gat um þnð
vitað hvað fyrir henni gæti legið í frann.w-
inni, ef henni ætti að auðnast að koman á
slíkan stað?
Hún réð því af að fara að kvarta um
taugaveiklun eða óstyrklcika í úlnliðunum
og brá sér þegar til höfuðstaðarins í því
skyni að ráðfæra sig við frægan lækni. Þeg-
ar hún kom heim aftur sagði hún að lækn-
irinn hefði ráðið sér ti. að leita til baðstaðar;
þar væri hægt að leita lækningar við óstyrk-
leika tauganna. En nrernig átti hún, fátæk'
og umkomulítil, að afla sér fjár til slíkrar
ferðar. Allir í bænum kenndu í brjósti um
hana, er þeir heyrðu þetta. Hennar eldri og
yngri nemendur skutu á hlutaveltu til á-
góða fyrir hana og áskotnaðist henni þann-
ig nægilegt fé ti! að tá þessa kærustu ósk
sína uppfyllta.
Eftir giftinguna hafði Fanny oft dottið í
hug að hætta við þennan uppgerða tauga-
22*