Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 48

182
DYVEKE
N. Kv.
Lambert Andersen. Páll var oft látinn fara
í sendiferðir til Rómaborgar og erlendra
hirða, en Lambert var aðstoðarmaður Sig-
britar í fjármálunum. Sá, sem var henni
handgengastur, var Diðrik Slaghök, sem
alltaf var á kreiki, bar henni ýmsar mikil-
vægar fregnir og njósnaði fyrir hana innan
hirðarinnar. Hann sagði lienni til um skap-
brigði konungs og undirróður fylgismanna
drottningar. Hann gætti sín svo vel við
konung, að hans náð grunaði hann sjaldan
um græsku, en þó var honum í rauninni
aldrei um Diðrik gefið.
„Systursonur yðar er hvimleiður náungi,
Sigbrit,“ mælti konungur, „og ekki kysi eg
að eiga líf og særnd undir honum.“
„Diðrik er svo sem enginn dýr]ingur,“
svaraði hún, „en yðar náð þarf á mönnum
að halda, sem ekki láta alh fyrir brjósti
brenna. Líði einhvern tíma að því, að gera
þurfi skítverk, þá má nota hann. Hann
sagðl mér einhvern tíma, að hann hefði
drepið á erkibiskupsstólinn í Lundi við
yður; þá stöðu þráir hann. Þegar þér ráð-
izt í styrjöldina við Svía, væri ekki ónýtt
að eiga drottins þjón af lians tegund í öðr-
um eins tignarsessi kirkjunnar.“
„Því ekki það,“ mælti konungur hugsi.
En sá af fylgismönnum Sigbritar, sem
konungi var mest að skapi, var Hans Mikk-
elsen, sem var ríkur borgari í Málmhaug-
um og borgmeistari þar um skeið; síðar
gerðist hann einvörðungu starfsmaður hans
náðar. Hann studdi allar tillögur Sigbritar
verzluninni til eflnigar og aðstoðaði hana
við tilbúning og framkvæmd allra þeirra
tilskipana, sem flæddu út yfir landið; og
hann var enginn hræsnari eins og þeir Dið-
rik Slaghök og Hans Toldar og ekki heldur
gætinn og varfærinn eins og þeir Páll og
Lambert Andersen og Jörgen Hansen í
Björgvin. Hann sagði bæði konungi og Sig-
britu skoðun sína afdráttarlaust og skeytti
því engu, þótt það gæti honum sjálfum í
koll komið. Hann sagði lians náð, að sig
tæki sárt til drottningar, sem reikaði ein-
mana innan um höllina og léti þó sem ekk-
ert væri.
„Það mál snertir mig, en ekki þig, Hans
Mikkelsen,“ svaraði konungur reiðulega,
en erfði þó ekkert við hann.
„Þér eruð undarleg kona, Sigbrit,“ mælti
Hans eitt sinn, þegar þau voru tvö á tali.
„Aldrei hef eg hitt mann eða konu, sem
liefur verið ens víðsýn og þér. Það er unun
að vinna með yður, en því verð eg að trúa
yður fyrir, að það mundi vera helmingi
meira gaman, ef dóttir yðar væri ekki frilla
lians náðar.“
„Það held eg líka,“ svaraði Sigbrit með
liægð.
Honum brá í brún og starði á hana; en
hún horfði út í bláinn og eyddi því tali.
Hún sagði þetta þó ekki út í bláinn, því að
lengi eftir það, er Hans Mikkelsen var far-
inn, sat hún þögul og hugsi. Þegar konung-
ur kom um kvöldið, sá hann henni ofurlítið
brugðið.
„Hefur nokkuð komið fyrir, Sigbrit?“
spurði hann.
„Nei,“ svaraði hún.
„Eða óskið þér nokkurs?" spurði hann.
„Ef svo er, þá segið þér til, því að eg og
ríkið skuldum yður meira en goldið verð-
ur.“
„Nei,“ svaraðii Sigbrit.
Hans náð sat þar um stund og braut upp
á ýmsu, en hún svaraði litlu sem engu. Þegar
hann stóð upp og ætlaði inn til Dyveke,
studdi hún hökunni á stafinn og hvessti
auguná hann.
„Hvernig líður drottningunni?" spurði
hún.
Konungi brá og hann horfði hvastt á
móti.
„EJndarlegt, að móðir Dyveke spyr svo,“
mælti hann.
„Nokkuð svo,“ svaraði Sigbrit. „Mér datt
í hug, að hún er ung kona og einmana, svik-
in um hamingju sína.“