Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Síða 25

N.Kv.
KVÆÐI EFTIK HJÖRT GÍSLASON
Hljóðnar söngur. Hljóma stríða
heyra ei lengur eyru mín.
Seint úr liug mér samt mun líða
Söngva-Borga, minning \nn.
Vörpum, Roði, draum og drunga,
dokum ei við Blönduvað,
strauminn illa og œgiþunga. —
Enn er Ijós á Holtastað.
MINNING.
Manstu vorsins vœngjaslátt
vonir liugans eggja?
Þá var sól og sunnanátt
í sálum okkar beggja.
Þá var hlegið, hjalað, kysst,
lieitin þurfti ei skrija.
Þá var úti og inni gist,
alstaðar gott að lifa.
Ógnun vona enginn sá
í einu stjörnuhrapi.
Aftans gróði gerði þá
gull úr dagsins tapi.
Meðan geymast geislar frá
gleði œskustunda,
granda enginn máttur má
minning okkar funda.
UÓÐ.
Lifir þú fyrir landið þitt,
lifir þú sólskinsár.
Þinn heimur er hlýr og bjartur.
himininn fagurblár.
Þá húmar að hinzta kveldi,
hjartað er laust við beyg.
Sáttur getur þú sofnað,
sál þín er liimin-fleyg.
RARN.
Eg sé það í barnsins brosi,
að bróðir þess kominn er,
sem fagnaðarboðskapinn fagra
flytur í augum sér.
Það birtist í þessu brosi,
að barnið hans trúnað vann,
sem gefur lífinu lífið,
Ijósið og kœrleikann.
Hreinleikinn bak við brosið
boðar mér sannan Krist,
og skammdegið frá mér flytur,
svo fái ég vorið gist.
Ég krýp fyrir brosandi barni,
og barnið að jöjnu met,
hvort það er íslenzkt — eða
austan frá Nazaret.
HULDA.
Hver sem hlutur minn verður,
og hvar sem landi ég nœ,
dvelur hugur minn lijá þér,
Hulda í Óskabœ.
lllt til mín aðrir lögðu, —
öldin var hirtingagjörn. —
Mér varst þú meira en systir,
munaðarleysingjans vörn.
Engan ég áður þekkti,
sem áleit mig jafningja sinn.
Þess vegna ert þú um eilífð
eini vinurinn minn.
/ vonanna spil ég spái
og spyr, meðan lífs ég geng:
Gleymdi tíu ára telpa
tólf vetra gömlum dreng?