Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Qupperneq 31

N.Kv.
ÞORSTEINN Þ. ÞORSTEINSSON, RITHOFUNDUR
17
Vorínngön^udngur
eítir Þorstein Þ. Þorste nsson
I.
Gakk þú beinn móti öllum með höfuðið hátt,
i’ins og himininn œttir með dýrð sína og matt,
þótt í úlfúðar gœtt,
sé margt óshepi fœtt,
sem þig elli sem mórar og skotturnar fyr,
Það er erfðasynd gömul en allt af jafn ný,
það er eilífa smámennskan, viðrandi hlý,
þegar korn sprettur vel,
en er kaldari en Hel
ef að kornhlaðan brennur í geisandi hyr.
II.
Þótt vor jörð sé það átvagl og gapandi gin,
er þig gleypi við lokin, þinn f jandmann og vm,
hún er óalda barn,
sem við elda og hjarn
hefur eilífðir barizt — sem landið vort kœrt. —
Hennar stefnu og örlögum enginn fœr breytt.
Þú við arm hennar sofnar þá dögum er eytt.
En vort samkomulag
fram á síðasta dag
gœti í sannleika hollari ávexti fært.
III.
Þó að konungsins veldi og keisarans makt,
séu klofin og hásœti að grundvelli lagt,
gnœfir kaupliöllin hátt
upp í heiðloftið blátt,
kenndra manndyggða og þess fagnaðar, er
af ræktun þeirra leiðir í mannheimi. Mann-
elska og kærleikur til alls, sem lifir, er hans
fyrsta og síðasta orð. I krafti sinnar „nafn-
Iausu“ trúar verður hann því nokkurs kon-
ar kennimaður, þó eigi sé í kirkjuhús geng-
ið eða í kór setið. Lífið allt og alheimurinn,
sem er heimsstjórnin þessara daga á jörð.
Iiún er umskapað lielmyrkur Hallgríms og Jóns,
sem er hafið til dýrðar í sál livers þjóns.
Hún er endurleyst gull.
Hún er auðsœla full.
Hún er upprisa Alammons hjá nýríkri hjörð.
IV.
Brátt rís sól yfir grundum og söngur í önd,
speglast sumar í legi og dölum og strönd.
Þá er vorsœla hlý,
þá er veröldin ný,
sem þig vekur og slítur öll böndin af þér.
Það er framtíð, sem œskunnar heldur í hönd
út í himin-víð, ónumin sólroðin lönd.
Það er voraldan há
upp við lieiðloftin blá,
sem þig hrífur í leikinn og tekur með sér.
V.
Kom þú voröld þess máttar, sem mannkynið á,
kom þú miskunn og réttlœti, bú okkur hjá,
kom þú sólaröld hlý,
kom þú siguröld ný,
eins og syngjandi vorfossar yfir oss streym!
Þá er heimsvistin lengur ei helja né böl,
þá er horfin öll sárasta mannanna kvöl.
Þá er guðsríki á jörð,
er hin glaðvœra hjörð
hefur grimmd send í útlegð en kœrleikann heim.
að svo miklu eða litlu leyti sem mannleg
skynvídd nær, er hans kirkja og ættarland.
Hann hefur einhvern tíma lært að bera
lotningu fyrir lífinu í rúmri og beztu merk-
ingu þess orðs. Ef til vill hefur sú guðborna
„nafnlausa trú“ fyrst náð að dafna, þegar
hann ungur sveinn sat í kjöltu fóstru sinnar