Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Qupperneq 33

N. Kv.
ÞORSTEINN Þ. ÞORSTEINSSON, RITHOFUNDUR
19
þeim Þorsteini og Goðmundu eigi barna
auðið. Árið 1920 heimsótti Þorsteinn ætt-
land sitt og vini, eins og áður er ávikið, og
þá í för með honum síðari kona hans. Hafði
•hann þá dvalið þar vestra um nítján ára
skeið.
Eftir hér um bil eins árs dvöl hvarf Þor-
steinn ásamt konu sinni aftur vestur. En
árið 1933 kom hann enn hingað heim, svo
og kona hans. Mun hann þá hafa haft í huga
að fá hér atvinnu eða lífvænlegt starf við
sitt hæfi. Einhverra orsaka vegna varð þó
ekkert um það. Varð dvöl þeirra hjóna hér
heima um 5 ára bil, eða til ársins 1938.
Eigi vitjaði Þorsteinn ættjarðar sinnar eftir
það, þó að víst sé, að hingað heim rann hug-
■ur hans oft og löngum og á ættjörð sinni
vildi hann helzt bein sín bera. Hann lézt eft-
ir nokkra sjúkdómskröm þann 23. dag des-
embermánaðar 1955, 76 ára að aldri, og
hafði þá misst síðari konu sína fyrir all-
mörgum árum.
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson varð aldrei
auðugur maður. Mun og litla stund hafa á
það lagt. Skapgerð hans og langanir beind-
ust ekki að auðsafni. Þó var hann enginn
eyðslumaður á fé. Og það segir mér Gxsli
Jónsson á Hofi, fósthróðir Þorsteins og
aldavinur, að í tóbaks- og vínbindindi væri
hann lengst ævi sinnar. Má af því sjá, að
eigi hafði hann í sukki eða svalli fjáimuni
sína, orku eða atgjörvi. Var og eigi heldur
grunaður um glæfra eða miskynntur á
nokkurn hátt. Mun hafa verið einkar vin-
sæR maður, enda vel metinn af öllum þeim,
sem kynntust honum austan hafs og vestan.
Hann brást því eigi trausti og trxinaði fóst-
urkynna, lands síns eða þjóðar. En hins
vegar hafði hann auðgað marga landa sina,
vestan og austan hafs, með ríkulegri þekk-
ingu um ættvísi, mannfræði og sögu. Varp-
að ljósi yfir lífshagi og menningu horfinna
kynslóða. Veitt löndum sínum lærdómsríka
innsýn í sjálfa sig og hið mikla regindjúp
mannlegra örlaga. Og lengst ævinnar þegið
lítið gjald fyrir. Við þau lífskjör lifði og
lézt Þorsteinn Þ. Þorsteinsson og með sæmd-
arorð í bak og fyrir. Drenglund hans, gott
hjartalag og hin „nafnlausa trú“ hafði stutt
hann og verndað að hinzta andartaki.
\í
[Helztu lieimildir: Islenzkar æviskrár eftir Pál E.
Olason. Ættir Skagfirðinga eftir Pétur Zóphoníasson
Bændatal í Svarfaðardal eftir Jóhann Jónsson og Þor-
stein Þorkelsson. Prestsþjónustubók Vallaprestakalls.
Greinargóð frásögn og upplýsingar Gísla eldra Jónssonar
á Hofi og eigin kynni og vitneskja.]
SITT AF HVORU TÆI.
„Þetta er nœstum því eins og að vera í himna-
ríki,“ sagði presturinn og horfði í kringum sig
á kirkjubasarnum, þar sem fáir einir voru mætt-
ir. „Margir af þeim, sem ég hafði vonað að sjá
hér, eru bara alls ekki komnir.“
* * *
Ungu elskendurnir leituöu um allt að stað,
þar sem þau gætu kysstst í friði, en alls staöar
úði og grúði af fólki. Allt í einu datt unga mann-
hxum snjallt ráð í hug. Hann fór með ástmey
stna á járnbrautarstöðina og stillti henni upp í
vagndyrum á lest, sem beið ferðar, og kyssti
hana marga og langa „kveðjukossa“. Svo var
farið á næsta brautarpall og leikurinn endurtek-
irm, o. s. frv. Allt í einu var hnippt í öxlina á
unga manninum, og kankvís vagnstjóri sagði
við hann: „Af hverju farið þið ekki á biðstöð-
ina hérna rétt hjá. Þaðan fer strætisvagn á
þriggja mínútna fresti?“
-» LEIÐRÉTTING. Meinleg prentvilla hefur slæðzt inn
í síðari vísu Bjarna Jónssonar í vísnaþættinum á bls. 23.
Upphaf vísunnar á að vera: Oli hresstur aldrei sést.
Þetta eru lesendur góðfúslega beðnir að athuga.