Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Qupperneq 49

N.Kv.
KLAUSTRIÐ í SENDOMIR
35
Þeir voru í áköi’um samræðum; ef til vill
voru þeir að ræða um erindi sitt, áreiðan-
lega um eitthvað mikilvægt. Þá var hurðin
lcnúð sterklega, en þar eð þeir vildu ógjarna
láta trufla sig, voru þeir seinir til svars. En
fyrr en þeir hefðu svarað, opnuðust dyrn-
ar, og kynleg mannvera kom inn og spurði,
hvort þeir vildu ekki, að kveikt væri u]jp.
— Komumaður var klæddur í slitinn og
stagbættan munkakufl, sem stakk undar-
lega í stúf við samanrekinn og sterklegan
líkama hans. Þótt hann væri orðinn lítið
eitt lotinn í herðum og tæplega meðalmað-
ur á hæð, har fas hans allt vott um ein-
beitni og þrótt, svo að hver sem á Iiann leit,
hefði talið hann vera allt annað en friðsam-
an þjón kirkjunnar, ef hann hefði ekki ver-
ið í þessum búningi. Hann hafði mikið,
þykkt og liðað hár og skegg, sem áður
hafði bersýniléga verið hrafnsvart, en nú
var hann orðinn mjög hæruskotinn. Að
klaustursið leit hann ekki oft upp, en þá
sjaldan það var, var sem eldur brynni úr
augum hans, og menn urðu því fegnastir,
er breið augnalokin huldu augun á ný. —
Slíkur var þessi munkur, sem gekk fyrir
gestina með viðarknippi undir hendinni og
spurði, hvort hann ætti ekki að kveikja upp.
Gestirnir litu hver á annan og undruðust
þessa kynlegu sýn. Á meðan kraup munk-
urinn við arininn og tók að kveikja upp eld
og lét sig engu skipta þau ummæli gest-
anna, að þeim væri alls ekki kalt og væri
fyrirhöfn hans því óþörf. Það væri nú orð-
ið kalt á nóttunni, sagði hann og hélt áfram
við verk sitt. Er hann hafði lokið því og
eldurinn skíðlogaði, stóð hann um stund og
hlýjaði sér á höndunum, en gekk því næst
þegjandi til dyra án þess að hirða hið
minnsta um gestina. Hann var nú kominn
að hurðinni og hafði tekið um húninn, er
annar gestanna sagði:
„Úr því að þér eruð kominn, æruverð-
ugi faðir . . .
„Bróðir,“ greip munkurinn gremjulega
fram í. Hann leit ekki við, en stóð kyrr og
hallaði enninu að hurðinni.
„Jæja þá, æruverðugi hróðir,“ hélt gest-
urinn áfram. „Ur því að þér eruð hér kom-
inn, gefið okkur þá upplýsingar um nokk-
uð það, er okkur langar til að vita.“
„Spyrjið,“ sagði munkurinn og sneri sér
við.
„Eg skal segja yður,“ sagði gesturinn,
„við höfurn dáðst að því, hve klaustrið
hérna er glæsilegt og umhverfið fagurt, en
mest höfum við þó undrazt, að það skuli
vera svo nýlega hyggt.“ Við þessi ummæli
leit munkurinn upp og hvessti dökk augun
á þann, er spurt hafði.
„Þeir tímar eru löngu liðnir,“ hélt gest-
urinn áfram, „þegar algengt var að reisa
slíkar byggingar guði til dýrðar. Hve gam-
alt er klaustrið?“
„Vitið þér það kannski,“ spurði munkur-
inn og leit nú aftur niður, „eða vitið þér
það ekki?“
„Ef ég vissi það, myndi ég þá spyrja?“
svaraði ókunni maðurinn.
„Slíkt kemur stundum fyrir,“ tautaði
liann. „Klaustrið er þriggja ára, nei þrjá-
tíu ára,“ hætti hann við og leit ekki upp.
„En hvað hét stofnandi þess?“ spurði
gesturinn enn. „Hvaða guðsmaður var
það?“
Munkurinn rak upp háan hæðnishlátur.
Stólbríkin, sem hann hafði stutt sig við,
brakaði og brast undan þunga hans. Það
brá fyrir vítisglampa í augum hans, er
hann leit á gestinn, og hann snerist skyndi-
lega á hæl og snaraðist út, svo að glumdi í
steingólfinu undan fótnm hans. — Gestirn-
ir höfðu naumast jafnað sig af undruninni,
er dyrnar opnuðust að nýju og munkurinn