Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Síða 50

36
KLAUSTRIÐ í SENDOMIR
N. Kv.
gekk aftur inn. Eins og ekkert hefði í slcor-
izt, gekk hann að arninum, skaraði í eld-
inn, bætti brenni á og blés í logann. Því
næst sneri hann sér við og sagði:
„Eg er lægst settur allra þjóna í þessu
húsi. Mér eru falin öll auvirðilegustu verk-
in. Við gesti á ég að vera vingjarnlegur og
svara, þegar þeir spyrja. Þið hafið líka
spurt. Hvað var það nú aftur?“
„Okkur langaði til að fá vitneskju um
stofnun klaustursins,“ sagði eldri Þjóðverj-
inn, „en þessi kynlega undanfærsla yðar
„Já, já,“ sagði munkurinn, „þið eruð ó-
kunnugir og þekkið hvorki fólkið né stað-
inn. Ég vildi mjög gjarna komast hjá að
svala forvitni yðar, en þá kvartið þið um
það við ábótann, og hann ávítar mig, eins
og þegar ég greip um kverkarnar á svika-
greifanum frá Plozk, af því að hann sví-
virti ætt mína. Komið þið frá Varsjá?“
bætti hann við eftir litla stund.
„Við erum að fara þangað,“ svaraði
annar gesturinn.
„Það er afleitur staður,“ sagði munkur-
inn og settist. „Allur ófriður á upptök sín
þar. Hefði stofnandi þessa klausturs ekki
komið til Varsjár, þá hefði hann alls ekk-
ert klaustur stofnað. Hér væru þá engir
munkar, og ég væri ekki munkur heldur.
En þar eð þið komið ekki þaðan, má vera,
að þið séuð sómamenn, og fyrst svo er,
ætla ég að segja ykkur sögu klaustursins.
En grípið ekki fram í fyrir mér, og spyrjið
einskis frekar, þegar ég hætti. Þegar öllu
er á botninn hvolft, vil ég gjarna leysa frá
skjóðunni. Bara, að það væri ekki svona
dimmt. Það glittir varla í gömlu ættarhöll-
ina, og tunglsljósið er svo dauft.“ — Síð-
ustu orð munksins urðu að óskiljanlegu
tauti, og síðan varð djúp þögn, en meðan á
henni stóð, sat munkurinn hreyfingarlaus
og hafði stungið höndunum á víxl upp í
víðar kuflsermarnar, en höfuð hans hneig
niður á brjóstið. Gestirnir héldu nú, að
hann iðraðist loforðs síns, hristu höfuðið
og bjuggust til að fara, en þá rétti hann
skyndilega úr sér og dró djúpt andann;
hettan, sem hafði fallið fram yfir höfuðið?
kastaðist aftur á herðar. Hann leit nú á
gesti sína blíðu og angurværu augnaráði,
en ekki hvasst eða tryllingslega eins og áð-
ur. Tunglið skein framan í hann, þar sem
hann sat og studdi hönd undir kinn, og
hann hóf frásögn sína.
(Framhald.)
SITT AF HVORU TÆI.
Rœðumaður 17. júní: „Og er þaS ekki merki-
leg tilviljun, að þjóðhetjan okkar, Jón SigurSs-
son, skuli einmitt vera fæddur 17. júní, á sjálfan
þ j óShátíSardaginn.“
* * *
Davíð eða Jádas. Séra DavíS GuSmundsson
aS Hofi hafSi gaman af aS segja eftirfarandi
sögu: Hann var aS spyrja börn á kirkjugólfi, og
var drengur einn í hópnum heldur gáfnatregur.
Prestur snýr sér nú aS honum og spyr: „HvaS
hét nú, drengur minn, lærisveinninn, sá er sveik
Jesú?“ Drengur lítur upp á prest og segir meS
hægS: „Ekki vænt’ ég hann hafi heitiS DavíS?“
# * *
Vont að svara. Prestur spurSi börn á kirkju-
gólfi. Fyrir eitt þeirra lagSi hann þessa spurn-
ingu: „Og hver hefur nú skapaS þig, barnið
gott?“ Þessu gat barniS meS engu móti svaraS.
Þá segir prestur: „ÞaS er ekki von þú vitir þaS.
GuS veit þaS ekki, og ég veit þaS varla sjálfur.“
* * *
Ur gamalli stólrœðu: Ef öll vötn yrSu aS einu
vatni, öll tré aS einu tré, allar axir aS einni öxi,
allir menn aS einum manni og sá hinn stóri maS-
urinn tæki þá hina stóru öxina og hyggi þaS hiS
stóra tréS og þaS félli í hiS stóra vatniS, þá yrSi
eitt ógurlegt bomsaraboms, mínir elskanlegir.