Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 22

Gull.
Þegar liann var kominn yflr kristni, varð hann
að fara úr föðurgarði, þvi að foreldrar hans áttu
ínikla ómegð en lítið gull.
Faðir hans fekk lionum göngustafinn, lagði hendur
yfir hann og- sagði: »Vertu hamingjusamur, drengur
minn, og eignastu mikið gull«.
Móðir hans kyssti hann, klappaði á kinnina á
honum og sagði: »Guð minn góður gæti þín altaf og
gefi þér gull«.
Glaðui' og hraustur hóf iiann göngu sína, átti
margar vonir, en ekkert gull.
Skamma stund hafði hann gengið, þegar hann
tók að hugsa um, hvert stefna skyldi, því að hann
sá ýmsar leiðir. Þá kom hann auga á öldung mik-
inn, hvítan fyrir iiærum, lotinn í herðum og tigulegan
ásýndum. Sá hafði bók mikla og las í liljóði fyrir
sjálfan sig. Drengurinn tók ofan húfuna og sagði:
»Herra minn, viljið þér ekki kenna mér það, sem
stendur í bókinni yðar?«
Öldungurinn rétti út höndina og sagði: »Gull,
gull«. Drengurinh hristi höfuðið, því að gull átti
hann ekki. »Viljið þér ekki segja mér, hvaða veg
ég á að fara?«, spurði hann hikandi.
öldungurinn leit upp, rétti aftur út höndina og
sagði: »Gull, gull«.