Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 28

26
þangað til aftur fór nð hlýna. En aldrei hefir mér
leiðst eins og í vetur sem leið. Eg svalg drjúgum
sveitaloftið og nýmjólkina á heimleiðinni. En þegai’
hingað kom fór vorgleðin mín ut um þúfur. Það var
tæpast að ég hefði tíma til að hvíla mig eftir ferð-
ina; undireins varð ég að fara að vinna. Það er
hart fyrir þann, sem skapstór er og veikbygður, að
verða að ganga fram af sér við skipanir ruddalegra
og hlífðarlausi’a smásálna, sem víða eru. Það er harf
að verða að flýta dauða sínum með of mikilli baráttu
fyrir lífinu, þegar aðrir spilla heilsu sinni með of
miklum nautnum.
Eg sagðí að mér liði furðanlega vel. Það er
satt. Þegar ég stend við orfið, get ég slegið svo heila
tima, að ég viti ekkert af því, sem er í kringum
mig. Þá opnast mér lieill heimur og þar er hugur-
inn. Eg er nokkuð meira skáld við orfið, heldur en
þegar ég sat við borðið hjá mér i Reykjavik. En
nú vantar mig ríma til að gefa því búning og skrifa
upp, það sem mér dettur i hug.
Mér þykir líklegast, að ég komi ekki suður i
liaust. Þú veizt að ég hefi aldrei verið í íieinu uppá-
haldi i skólanum; þess vegna geri ég mér ekki von
um háan styrk fremnr en undanfarið.
Ég held síra Jijörn ætli að lofa mér að vera í
vetur. Læt, ég hann þá hafa kaup mitt eftir sum-
arið, hvað sem það verður, og kenni krökkunum hans
eittlivað smávegis; þau eru öll ung. En línu skal
ég senda þér við og við, ef ég sé að þér þykir nokkuð
i það varið og skrifar mér aftur. Nú verður þetta
að nægja. Vertu margblessaður!
Þinn.-------