Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 30

28
Finnst þér ekki eins og mér, kynslóð sú vera
lieimsk og siðspilt, sem nú er í blóma hér á landi?
Finst þér það ekki vaka t'yrir öllum að skara ein-
ungis eld að sinni köku, eiga sjálfir gott, en kæra
sig ekkert um aðra ? Mér þykir hin uppvaxandi
kynslóð betrí i þessu efni, eða skyldi allir spillast
með aldrinum? Eg elska það, sem gott er og göfugt
og riddaralegt, en alla aðalsmensku hata ég. .Iá! ég-
dauðhata fínu þjófana, sem ganga í loðkápum með’
gullúr i vasanum og þykjast vera heimsins beztu
menn Hefir þú ekki tekið eftir þeim, þegar vömbin
gengur til og frá af mæði, ef þeir ganga nokkur
spor og svitinn sprettur á svíranum á þeim? Þeir
eru mæðnir af því að þeir hafa farið of vel með
sig, en ég af því að ég hefi orðið að fara ot' illa
með mig. Hefirðu ekki séð asnasvipinn á þeim og-
þóttann — þóttasvipinn, ef þeir sjá einlivern, sem
þeim þykir skör lægra settur í mannfélaginu en
sjálfir þeir? Og geturðu trúað því, að ég finni til
meö mönnum, sem hafa gaman af að rista fyrir á
þessum hemun og reyna með hnifnum sinum, hvað
títulagið væri þykt? Ég er ekki að tala um alla feita
menn, þeir eru sumir góðir og hafa unnið öðrum gagn.
En þegar ég hugsa um mannfélagið og mannlífið í
hcild sinni, þá fer vanalega alt að hringsnúast fyrir
mér og mig sundlar að luigsa til þess alls.
Hræddur er ég um að þú verðir að skrifa mér
grcinilegar fréttir úr höfuðstaðnum. Það verður eina
skemtunin mín í vetur að lesa bréfin þín og bækur
þær, sem prestur á. Sjálfsagt verð ég latur við
lesturinn, en prófið ætia ég að standast. Þegar ég
er seztur á löggvarnar. skal ég skrifa þér betri bréf.
Vertu sæll.------