Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 31

29
2. des. Kæri vinur!
Þökk fyrir bréfið! Mér líður prýðisvel. Heilsan
■er jafnvel farin að skána, finnst mér, enda get ég nú
farið vel með mig. Hver veit, nema ég skríði saman,
svo að ég komist til fullorðins áranna. Það væri þó
gaman að ná nokkrum aldri og geta látið eitthvað
eftir sig liggja. Hitt er leiðinlegt að fæðast svo og
deyja, að enginn hafi orðið var við þegar upp var
staðið og öllu á botninn hvolft. Ég vildi að ég ætti
hægra aðstöðu en þetta, þá skyldi ég starfa mikið
og yrkja mikið. En því er ekki að lieilsa; þegar ég
er orðinn stúdent verð ég að taka hvaða starfi, sem
mér býðst og hrósa liappi. Ég skyldi steinhætta að
hugsa um skáldskap, ef ég gæti. En ég er fæddur
með ýmsum ósköpum, sem ég get ekki við mig losað.
Það er sárt að vera svona fátækur og kominn
llPP á náð góðra manna. Okkur ræflunum vill nú
auðvitað til, að þeir eru svo sárfáir góðu mennirnir;
þess vegna þurfum við svo fáum að þakka.
, Það liggur við að ég sé farinn að lifa nýju lífi.
Eg
er farinn að treysta dálítið hamingju minni og
v°na eins og þegar ég var barn. Stundum eru
vonir mínar svo háfleygar, að ég get ekki varizt
dlátri, þegar ég hugsa til þess, að maður á mínum
nldri skuli hugsa svona. öðru hverju er ég að líta
yfir kvæðin mín og er nú búinn að dæma til dauða
'Uinan fjórða part af þeim, sem fengu náð fyrir
'öinuin augum, seinast þegar ég leit yfir syrpuna
'uina.
Heitasta óskin mín núna er sú, að geta glatt
ana mömmu á elliárunum. Henni á ég svo mikið
þakka, þvi hún hefir innrætt mér svo megnan
viðbjóð á öllu illu, að ég held að ég geti aldrei