Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 32

30
gjört það, sem mér sýnist rangt. Og þó að ég hafi
t'engið ýmislegt eitrað inn í mig á uppeldisárunum,
þá er það ekki t'oreldrum mínum að kenna. Fátækt
bændafólk hefir ekki ástæður til að kvnna sér upp-
eldismál. Auk þess hefir yíst \Terið afarvandfarið
með mig í bernsku; þú veizt, hvað viðkvæmur ég
er og næmur fyrir öllum áhrifum. Eg hugsa miklu
meira um hann föður minn sáluga en nokkru sinni
áðnr. Dæmalaust hefir það verið drenglundaður maður.
Þú lieldur kannske að mér finnist það. af því að ég
er sonur lians, en ég er viss um, að svo hefir verið
í raun og veru. Skelfing sárnar mér, hvað ég var
latur og ónýtur til vinnu meðan liann lifði, honum
var svo mikil raun að því. Eg viidi að ég gæti að
eins einu sinni enn þá lilaupið um hálsinn á honum
og beðið hann að vera vin minn eins og eg var
vanur að gera, þegar ég var litill og gerði eittlivert
glappaskot,
Þér þykir líklega, að ég sé farinn að verða
bai'nalegur, en þetta skrifa ég engum nema þér, því
aö ég veit, að þú dæmir ekki liart og hlær ekki að
einföldum og barnalegum orðum.
Eg er ómannblendinn eins og þú veizt og kann
ekki að koma mér á framfæri; þess vegna var ég
líka óþekktur af þessum ungu andans gæðingum þarna
syðra, sem líklegir eru til þess að verða forkólfar
hins unga lslands.
Nú er ég búinn að masa mikið við þig og fer
að hætta, Fyrirgefðu linurnar, en sendu mér gott
bréf með næsta pósti. Vertu margblessaður!
Þinn einlægur------—
J