Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 36

langar mig til aö biðja guð. Sál mín er orðin veikluð
eins og líkaminn.
Nú er ég orðinn þreyttur og hefi þó skrifað þetta
með hvildum ; svo aumur er ég. — Blessaður skrifaðu
mér eins oft og þú getur og alt, sem þú getur, þó að
ég endist ekki nema einstaka sinnum. Kannske mér
batni, þá skal ekki standa á bréfunum.
Vei'tu sæll, vinur.
12. apríl. Vinur minn góður!
Örfáar línur verð ég að skrifa þér, þó að ég
sé varla maður til þess. Mér hefir stórfarið aftur
síðan eg skrifaði þér seinast. Líklega eru :lagar
mínir bráðum taldir og læt ég mér það vel líka;
það er þó betra en hjara, sjálfum sér til kvalar og
öðrum til skapraunar og óþæginda.
En liA7að blessað veðrið er gott! Sólin skín nú
inn um gluggann á fótagafiinn í rúminu minu. Hún
fer nú bráðum að vekja náttúruna af vetrardval-
anum; þá byrjar allt sitt blómaskeið, sem lifað getur.
En ég vesalingur get ekki fundið vorið eða lífið;
við mér horfir að eins dauðinn. Eg gæti vel sætt
mig við að deyja, ef ég hefði náð fullkomnum aldri
og séð eitthvað af vonum mínum rætast. En að
deyja í blóma aldurs síns, án þess að hafa starfað
nokkuð, eða notið lifsins á nokkurn hátt, það þykir
mér sárt. Finst þér það ekki líka'?
Lífið er blessað, þegar það gengur vel, hlýtur
að vera dæmalaus sæla. En mönnum er svo hætt
við slysum, sem geta eitrað það alt, og vandfarið er
með það. Eg hefi minst á uppeldi við þig. Þar er
nú ábótavant. Hver einasti unglingur er látinn fara
blindandi út í lifið. Þess vegna fer sem fer; revnzlan