Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 45

En stundin kom, seni skilja átti vegi okkar
Þriggja.
Það var á t'egursta tima árs, að sistir min kvaddi
<ialinn. Burtfarardagurinn rann upp bjartur og lieið-
Urí ómandi of feginsljóðum heimkominna farfugla og
gleðisöngvum vagsandi lækja. Það var eins og alt,
8e>" auðgar vorið og skréitir, liefði tekið höndum
8aman til þess að gjöra daginn sem indislegastan.
En i hjörtum okkar, er áttum firir höndum að
skilja, grúfði mirkur sorgarinnar.
Þegar sólin sendi firstu geisla sína inn um glugg-
ann á litla, gTasgróna bænmn, rismn við sistir min
a fætur. Við ætluðum að kveðja leiksvið okkar og
eftirhetisstaði áður en aðrir kæmu á fætur. Þar er
niargur blettur fagur og ég sé þá enn. eins og þeir
brostu við okkur þegar við leiddum þá augum i hinsta
sinni — sem börn.
Þegar reikjarskiin. liðu upp frá bænum höfðum
v,ð kvatt þá alla, nema einn, þann kærasta.
1 hliðinni spölkorn firir utan bæinn var litill
bvannnur reifaður viði og reirgresi; þar átti Ált'hildar-
hndin upptök sín. Hún velti sér hljóðlaust undan
®iórum, tiötum grásteini í hvamminum, leið svo hægt
gætilega dálitinn spöl, uns firir henni varð bratt-
Ul' stallur; fram af honum hoppaði liún eins og gáska-
íult barn. Neðan við stallinn var vegurinn aflíðandi
greiðfær, enda rann Álfhildarlindin eftir lionum
1 hægðum sinum. Víða hafði hún staðnæmst í laut-
'*num, voru þar smáhiljir, djúpir, en svo tærir, að
Það markaði firir hverju sandkorni á botninum.
h>eðan við brekkuiia var grasflesja slétt, milli hennar
arbakkans hraungarður, ekki breiður, en liár og
hrikalegur. Lindin fór þvi hljóðíegar, sein neðar dró