Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 47

þess að loka augunum og ljúka þeini aldrei framar
UPP- Mér fanst ég þrá meðvitundarleisi og svala
■dauðans. Augu mín sigu aftur, hægt og liægt. Q-egn-
11,11 værðina fann ég sviða sorgarinnar brenna hjarta
mitt, en hann hvarf smátt og smátt firir almætti
svefnsins og undramindir draumanna stigu fram firir
«ugu min.
Mig dreimdi first, að sistir min stæði hjá mér,
eg' rétri henni liendurnar sárfegin, en hún leif til
niín angurblítt og gekk á braut. Þá mundi ég eftir
því, að hún átti ekki lengur heima hjá mér, og ég
fann sama sársaukaim og áður í vökunni nísta hug
niinn, ætlaði að risa á fætur og filgja henni eftir,
en gat hvergi hreift mig. Svo kallaði ég nafnið
hennar, hrópaði angistarful] á eftir henni, en hún
fjarlægðist æ og hvarf mér að lokum. Það var eins
°§' strengur slitnaði í brjósti mér, þegar ég sá hana
hverfa, óumræðilega sár tilfinning gagntók mig, en
a sömu stund heirðist mér lindin hækka silfurhljóma
sma og svalur blær leið um enni mér. Framan við
Uug stóð skindilega kona, lmlin bláurn hjúp, með
gullbjarta, síða lokka og undurfalleg, djúp og skær
augu. Hún horfði blítt ;i mig, laut síðan ofan að
niéi' og strauk mjúkri iiendi urn vanga mér. »Vesling-
Ur«, sagði hún, »þú ert búin að gráta rnikið í dag;
eg er komin til að hugga ])ig«.
Eg leit til hennar þakklætisaugum. Hún var
hi'ein og sakleisisleg á svipinn, og mér fanst hún
vita hve sárt ég saknaði; fanst að hún mindi skilja
uhg betur en fólkið heima.
»Vertu hjá mér og svo skulum við tala um hana
sistur mina, ég veit að þú munir þekkja hana, eða
ei’ ekki svo?«