Sumargjöf - 01.01.1905, Blaðsíða 51

49
til baka, settist hérna á bakkann og starðir í straum-
inn. Þá tók ég i hönd þér, en þú sást mig víst ekki«.
Eg hneigði mig þegjandi, ég mundi glögt eftir
þeim degi. Ég hugði að Álfhildur mundi taka aftur
til máls, en hún þagði og virtist lúða þess, að ég
segði eitthvað. Loks rauf ég þögnina.
»Já, ég man það alt, en hvers vegna viltu vera
að rifja þetta upp firir mér, Álfhildur?«
»Það ættir þú sjálf að geta skilið«.
Ég leit upp, mér fanst alt i einu að hún mindi
vita það, sem hvíldi þingst á huga mínum, það,
sem ég hafði svo ótal sinnum spurt.sjálfa mig að,
án þess að geta svarað; eg reindi að lesa í augum
iiennar, en hún hristi höfuðið og brosti unaðslega.
Svo breittist svipur hennar snögglega og hún mælti
nlvörugefin:
»Þeir, sem varpa voninni firir borð verða ógæfu-
samir, en það hafa allir menn gjört — einhvern tima«.
Hún þagnaði og leit til jarðar. Á svip hennar
þóttist ég sjá, að hún var að hugsa um eitthvað
sorglegt, sem þó var fjarlægt, eitthvað löngu liðið.
Ég' þráði að lieira málróm hennar á ní, en þorði þó
naumast að ávarpa hana. Mér virtist hún ímind
sakleisisins sjálfs, þar sem hún stóð, niðurlút, með
•dreimandi augu og ljósbjart hárið í fljótandi bilgjum
ifir herðar og brjóst.
Álfhildur lifti höfðinn hægt frá barmi sínum og
leit rólega á mig.
»Viltu lofa mér því, sem ég bið þig um?« spurði
hún og tók um leið um báðar hendur mínar.
»Hvað villtu að ég gjöri, Álfhildur?« sagði ég
hálfhikandi, en fann um leið, að ég var algjörlega á
vtaldi hennar.
4