Sumargjöf - 01.01.1905, Page 52

50
» Vertu hughraust!«
»Ó, ekki annað en það. Svo lengi, sem ég get
mun ég reina að verða við þeirri ósk þinni«.
»Ég þakka þér 1'irir«, sagði hún og brosti svo
skært, að mér síndist geislar stafa af andliti hennar.
Síðan la-ut hún niður og kisti mig á ennið. »Þú
mátt ekki heldur gleima mér, ég finn þig aftur—!«
»Nei, ég gleimi þér varla, Álfhildui,«.
»Vertu sæl!«
Sviplegt vindkast leið ifir runnana, sem stóðu
næstir lindinni; það beigði greinarnar alveg ofan að
vatnsborðinu. Svo varð alt hljótt. Álfhildur var
horfin.
Alein sat ég á bakkanum og horfði á strauminn,
sem iðaði blátær á milli steinanna og fieigði við og
við glampandi vatnsperlum upp á dökkgrænan mosann.
&
Þrjú ár voru liðin frá því Alfhildur birtist mér,
sumarkvöldið fagra.
Oft hafði jeg dvalið við lindina morgna og kvöld,
en aldrei séð hana.
Reindar fanst mér stundum að ég sjá henni
bregða firir milli klettana eða ég þóttist heira mál-
róm hennar inn á bak við runnana; en þegar ég gáði
betur að, voru það aðeins skuggar, sem ég sá og
hvíslið í blænum, sem ég heirði.
Nú var þögult liaustkvöld og ég sat við lindina
með höfuðið birgt í höndunum.
Er minst varði fann ég að einhver lagði hönd-
ina á ögsl mér og ég vissi liver það var, áður en ég
leit upp.