Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 53

51
Alfhildur stóð frammí firir mér á ní.
Ég rétti fram báðar hendurnar. »0, Álfhildur!
hversvegna hefir þú ekki komið fir? Eg hefi svo
oft beðið þín hér«.
»Þnð veit ég«.
Iíún hallaði mér að barmi sinum; hann var
undarlega svalur og ég varð dauðfegin að kæla enni
niitt við hann. Einhvern þægilegan straum lagði
inn að hjarta mér, það sló hægar og rólegar en fir.
Ég lokaði augunum og varp öndinni óafvitandi. Mér
ieið svo undurvel, hafði enga löngun til þess að irða
á vinkonu mína; hún hreifði sig heldur ekki neitt.
högnin var svo djúp, að mér fanst ég heira tímann
Þjóta framhjá og hverfa að baki okkar.
Loks leit ég upp og ætlaði að tala, en Álfhildur
l&gði höndina ifir varir mér. »Ég veit það alc«,
sagði hún lágt. Og aftur varð löng þögn.
»Veistu«, sagði hún svo og mér virtist rödd
hennar titra, »veistu að þetta verður í síðasa sinni,
sem við sjáumst, ég og þú . .?«
Ég gat engu svarað, en starði undrandi á hana.
»Já, það verður í hinsta sinn. Þú ifirgefur æsku-
stöðvar þínar bráðum, ef til vill, en ég veit að þú
gleimir ekki því, sem liðið er hér lieima. Þú hugsar
hlitt til mín — hvert sem þú fer«.
Ég gleimi hvorki þér, Álfliildur, né þvi, sem
hér hefir skeð«, sagði ég og sökti sjón minni í augum
hennar. Þau voru bládjúp, eins og lindin og flutu
í tárum.
»Vertu þá sæl!«
Varir hennar snertu mínar sem snöggvast. Svo
var hún horfin. — »Álfhildur!« kallaði ég, »ó, farðu
ekki undir eins, ég átti eftir að segja þér svo margt!«