Sumargjöf - 01.01.1905, Page 55

53
heim, sem tínir blómin úr barmi mínum, hvert af
öðru og varpar þeim í strauminn.
Dökkan skítlóka bar firir tunglið svo hálfdimt
varð um stund. Stór fiokkur af heiðlóum flaug fram-
hjá, ein þeirra kvakaði angistarlega, svo hurfu þær
og vængjaþiturinn dó í fjarska.
Laufvindurinn sveiflaði sér fram ifir brekkuna
og læddist svo hljóðlega ofan gilið, fram með lindinni
°g um leið og hann straukst hjá víðirunni, er stóð
fremst á bakkanum, tindi hann fáein visin laufblöð
af honum og fleigði þeim í strauminn, sem bar þau
óðfluga til sjávar.
Það er aftur komið vor.
Hlákan hefir þvegið dalinn minn ofan frá efstu
hrúnnum niður á lægstu engjarnar. Þó sitja ennþá
fáeinir óhreinir hjarnblettir á milli klappanna í Hóla-
brekkum. Þeir eru hinir mestu þrákelknisseggir;
°ftir vanda vikna þeir ekki fir en júnisólin hefir
hist þá ótalsinnum og brosandi beðið þá að verða
a brant úr ríki vorsins.
Loftið var svo hreint og hlítt, himininn svo blá-
f'eiður og stór, sólskrikjurnar svo háværar og kátar
að ég gat ekki setið kir inni. Ég hafði á meðvit-
undinni að það væri sind að vera í þungu skapi
þennan sólbjarta vordag.
Af gömlum vana stefndi ég út að lindinni minni.
Mér t'anst ég ingjast við hvert spor, sem ég steig og
hugsanir mínar flugu eins og fuglar úr búri út í
bláloftið.
Við lindina nam ég staðar og hlustaði, en mér