Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 58

56
vængjum hennar. Ósjálfrátt leit ég upp, en um leið
var höndin liorfin.
Eg strauk um ennið.
Já, það var liöndinþín. Alfhildur, þín ogeinskis
annars og þú manst þá eftir mér enn!
Ég varð svo innilega glöð við þá lmgsun að ég
gat ekki lengur haldið kirru firir. Ég stóð á fætur
og eftir litla stund lagði ég leið mína ofan með lind-
inni, framhjá klettunum, framhjá víðirunnunum, sem
voru búnir að skifta um lit og stóðu þar ungir og
grannir, með giltuin knöppum. Engið breiddi grænan
faðminn á móti mér og austanblærinn bar þægilegan
ilm að vitum mér; ég þekti hann vel, hann var frá
ánni, frá Laxá. Niður hennar varð æ þingri og
sterkari því nær, sem ég færðist henni.
Ó, nú var þá vorið loksins komið!
Ég hljóp og hoppaði fram bakkann lengra, lengra.
Það var Jöng og indisleg skemtiganga; enþegar
ég kom til baka þangað, sem Alfhildarlindin liverfur
inn undir dökkbláar hraunhellurnar fanst mér sjálf-
sagt að sveigja upp með farveg hennar. Ég þurfti
að sjá aftur staðinn, þar som ég hafði hvílt mig, þar
sem hún hafði lagt höndina á enni mér oghuggað mig.
Ég þekki þúfuna. (frasið var ofurlitið bælt þar,
sem ég hafði legið. Þarna — þarna hlaut hún að
hafa staðið. Eg fieigi mér niður og kissi blettinn.
Síðan stend ég á fætur, geng fáein spor og líf svo
til baka. Mér finst liún stara á eftir mér.
Með tárin í augunum Imeigi ég mig í áttina:
»Nei, vertu ólmedd, ég gleiini þér varla, Álf-
hildur!«
IIULDA.