Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 64

»Frá liaíinu lieyri ég óm
sem hundrað raddir þar syngi,
syo er eins og enhver hvisli
undramál, er þýtur blær í lyngi.
Eg vil eitthvað á burt, ég vil burt
og brjótast til mikilla valda;
hérna get ég ekki andað,
eitthvað út í geiminn vil ég halda«.
Og syrgjandi kystu þau son
og sigudu’ liann í frelsarans nafni;
en ferðaþrá og vonin vóru
verndargripir hans og Þór í stafni.
En Kjartan kunni enga leið
og komst út af alfara vegi;
hann fótbrotnaði í gömlu gili
og grét þar einn unz lýsti’ af næsta degi.
Nú er hann gamall og grár
og gengur við hækjuna lotinn.
Hefði einhver vísað veginn,
væri hans fótur sjálfsagt aldrei brotinn.
IV.
Han sat við stýri, byrinn bar
hann burt frá strönd,
og ætlaði sér yfir mar
i ókunn lönd.