Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 76

74
höfuðið með sívagsandi afii inn í brjóst mótstöðu-
mannsins. Andlit Archippos þrútnaði, hann lét aftur
augun og hann n.áði ekki andanum. Alt í einn varð
hann náfölur, því að hann var hálfkafnaður, og í dauð-
ans angist opnaði hann augun og rétti upp höndina.
»Lát liann lausan! liann er að kafna . . . hann
hefur gefist upp«, var kallað úr öllum áttum.
Aristodamos setti risann til jarðar hálfmeðvit-
undarlausan og studdi hann, þar til eftirlitsmenn
nokkrir konm honum til hjálpar.
Þessi glhnulok voru svo óvænt og undursamleg, að
allur mannfjöldmn þagði um stund sem steini lostinn.
En er hinn elsti af glímudómöndum, rétti honum
pálmagreinina og lúðrar voru þeittir og kallarinn
hrópaði nafn Aristodamos, þá raufst þögnin og allar
þúsundirnar hófu óstjórnlegt gleðióp, sem aldrei ætláði
að linna. Allur leikvöllurinn kvað við af gleðiópinu.
öllum rnönnum, jafnvel hinum vönduðustu, þótti vel
farið, er Arclúppos beið lægra hlut. Því að öllum var
illa við ágirnd hans og fjardrátt, Dálætíð á Aristo-
damos var takmarkalaust. Nafn hans var á hvers
mannis vörum; og- fjöldi áhorfanda streimdi inn á
glimuvöllinn, þótt eftirlitsmenn reindu að stöðva þá«.
Svo mikið þótti Grikkjum til koma sigurvegar-
anna við slik tækifæri, að ættborg sigurvegarans lét
hann lifa á alþjóðar kostnað í þakklætis skini flrir
þann heiður, er hann ávann ættborg sinni.
Islensk glíma er þó miklu fegri list. En nú er
hún komin á grafarbarminn. Þó mundi oss sæmra
að láta eigi svo fagra list tinast.
BJARNIJÓNSSON
frá Vogi.