Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 79

77
Pauline:
Jeg er sannfærð um að Jean hefur getið sjer
})ess til.
Læknirinn:
En hvernig í ósköpunum?
Pauline:
Jú, hann hlýtur að hafa grunað það; því síðast
er jeg kom héðan og ætlaði að kyssa hann, eins og
jeg ávallt er vön að gera, þá hratt hann mér t'rá
sjer og sagði: »Láttu mig vera«. Æ! Hann sagði
það svo kuldalega. (Rödd hennar titrar). Hann hefur
aldrei talað þannig til mín.
Læknirin n:
Herra minn trúr! Það hefur verið óþekt í stráknum.
Pauline:
Nei, Jean er ekki óþægur. Og þegar hann, sem
þykir svo vænt um að menn séu góðir við hann,
neitar kossi . . . þá hlýtur hann að vera reiður mér.
Læknirinn:
En liafið þjer ekki of mikið dálæti ásyni yðar?
Pauline:
Maður má til að hafa dálæti á börnum sínum,
þvi annars fyrirgefa þau manni ekki seinna, að maður
hefur skotið þeim i heiminn.
Læknirinn:
Getur verið. En þjer þurfið samt ekki að hætta
að elska mig, sem ann yður svomjög? Því þjer vitið,
Pauline, hve heitt jeg elska yður.