Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 81

Pauline:
Hana þekki jeg ekki, en ef hún er eins og jeg'
hlýtur henni að líða rajög illa. Þér getið sett yður
inn í það að það er ekki garaan að svíkja heiðar-
legan nmnn, sem maður hefur aldrei haft rainstu
ástæðu til að álasa fyrir nokkurn hlut. En það
gerir nú rainst með hann. Ef við ættuni ekki barnið,
svo gætura við ef til vill komið okkur saraan um að
skilja sera vinir. En það er barnið, sem aftrar mér
frá því.
Læknirinn:
Hvernig fara aðrar konur að? Haldið þér að
þjer séuð hin eina kona, sem á ástraann og barn?
P a u 1 i n e:
Mig varðar ekki um það, sem aðrar gera. Jeg*
á nóg raeð að liugsa um mína eigin liagi. Æ!
Maður er fljótur að sökkva, það veit hamingjan, og-
það er erfitt að komast upp aptur. Eins og í dag. Jeg
ætlaði mér ekki að koma ídag. Jeg hafði hugsað mér
að fara ekki hingað, lieldur skrifa að þér þyrftuð ekki
ekki að búast framar við komu minni. Ogþó! Jafn-
skjótt og Jean litli skrapp inn til grannkonu minnar,
setti jeg upp hattinn minn og hljóp eins og örskot
niður stigann, leigði vagn til þess að vera sem fljótust.
Og nú stend jeg hér í stofunni yðar og er svo ham-
ingjusöm að vera í návist yðar og sjá yður og svo
óhamingjusöm sökum þess að jeg verð að segja yður
allt þetta, sem jeg mun gráta af örvæntingu út af þegar
jeg kem heim; en jeg má tilmeð að segja yður það.
Læknirinn:
(tekur liöml liennar, hrærður mjög)
Pauline, elsku Pauline!