Sumargjöf - 01.01.1905, Side 82

80
Pauline:
Nú grátið þér einnig. Æ! grátið ekki, það er
næsta nóg að jeg sjálf beri harm í huga og Jean
litli líka.
Læknirinn:
En hvað getur Jean harmað? Hvernig getur barn
verið hryggt yfir sambandi okkar? Hvernig getur
hann yfir höfuð grunað það, liann þekkir mig ekki.
P a u 1 i n e:
Jú, jú, yður skjátlast, hann þekkir yður mjög vel.
Læknirinn:
Jæja þá! Hann hefur auðvitað heyrt mann yðar
og yður minnast á mig; en jeg á við að hann hafi
aldrei séð mig.
P a u 1 i n e:
Hann þarf ekki að sjá menn. Munið þjer eftir
þegar við mættumst á götu á dögunum?
■Læknirinn:
Já.
Pauline:
Þjer sögðuð bara góðan daginn og rjettuð mér
höndina.
Læknirinn:
Já, þjer höfðuð annríkt og jeg var að fara til
sjúklings, sem beið eptir mér.
Pauline:
Jafnskjótt og jeg kom heim sagði Jean: »þú
hefur hitt lækninn«.
Hvað þá??!
Læknirinn: