Fíflar - 01.01.1914, Síða 51

50
djúpri, brennandi þrá, aS losast úrböndum
myrkursins — út yfir hin húmköldu haust-
lönd. Honum fanst dalurinn kreppa aS sér
öllum megin, svo hann yrSi aS komast burtu
Og löngunin sterka léSi honum svanaham,
og hann sveif upp frá dalnum og yfir f jöllin 4
suSur, suSur, suóur — yfir hafiS myrkt og
ægilegt, en altaf í suSur. Hann þekti leiS
farfuglanna og vissi, hvar þeir voru, og
hann létti eigi fyrri en hann kom til sólríkra
landa. Þar spratt vínviSur og aldini, og
þar spegluóust silfurtær vötn í gullroSa sól-
arinnar. Þar fann hann sumarvinina sína,
sem flúnir voru. Og hann settist hjá þeim
og söng meS þeim. En lögmál lífsins leyfSi
honum ekki aS dvelja lengi hjá þeim, því
hann var aS eins gestur, sem átti skyldum
aS gegna heima fyrir. Hann myntist viS
vinina sína, og þeir lofuðu allir aS koma
aftur í dalinn, þegar sólin liækkaSi yfir
f jöllunum. Og andi skáldsins var eigi eins
dapur, þegar hann kom aftur, eins og þegar
liann fór aó heiman.
Og skáldiS söng dularfulla söngva um lífiS
og dauSann, vonina og örvæntinguna og
fléttaði í þá eilíiSarsveiga úr fölnuSum
blómvöndum, heióríkju haustsíns og söng-
röddum sumarsins. Og ómur söngsins var
svo þýður og viSkvæmur — svo þrunginn
af sárum söknuSi og unaðsfullri, dreymandi
þrá, að augu bæiidanjia fyltust ósjálfrátt