Sjómannadagsblaðið - 01.06.1992, Qupperneq 35

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
33
M/b Edda.
skipið seig, eða hvort skorið var á
taugina af misskilningi, nema bátur-
inn losnaði frá skipinu. Ef taugin
hefði haldið, þá hefði verið mögu-
leiki að við hefðum getað legið við
fast í sokknu skipinu, því að þarna
var mjög grunnt. Það skipti náttúr-
lega engum togum að um leið og bát-
urinn var laus frá skipinu, fleygðist
hann á rek.
Það lágu skip allt í kring um okkur.
Við rákum framhjá skipum í nokk-
urra metra fjarlægð og kölluðum og
æptum. Enginn varð okkar var. Eitt
skipanna var með ljóskastara og við
rákum inn í bjarmann, en ekki held-
ur varð okkur björg að því: Sú von,
sem hafði kviknað, þegar við rákum
inní ljósið varð að örvæntingu, þegar
við rákum aftur út í myrkrið án þess
vart yrði við okkur. Það var næstum
eins og dauðadómur.
Rekstefna bátsins var í norðaustur
út Grundarfjörðinn og það var nátt-
úrlega ekki glæsileg tilhugsun að
reka út á Breiðafjörð, það myndi
enginn okkar lifa það af, að minnsta
kosti enginn okkar, sem klæðlitlir
vorum og þegar farnir að krókna eft-
ir volkið á sjónum og ekkert skjól
fyrir veðri og ágjöf.
I morgunsárið gekk veðrið meir
útí vestrið, og þá tók bátinn að reka
austur yfir fjörðinn og glæddist þá
vonin um það að okkur bæri skjótt að
landi austan megin fjarðarins. Þegar
birti af degi taldi ég mig sjá grilla í
land og sjá þar menn vera að reka
sauðfé, en hélt með sjálfum mér að
þetta væri skynvilla, og varð viss um
að ég væri eitthvað að ruglast, þegar
ég sá ekki betur en maðurinn, sem
sat á þóftunni fyrir framan mig og
snéri andlitinu að mér væri svertingi.
Ekki reyndist það náttúrlega vera
svo, en skýringuna vissi ég ekki fyrr
en síðar. Allar æðar í andliti hans
höfðu sprungið og af því var hann
orðinn blásvartur í framan. Hann
lézt þessi maður.
Ekki vissi ég neitt hvað tímanum
leið, en það var orðið nokkuð ljóst af
degi þegar okkur rak á sker skammt
undan landi, varla meira en 100
metra undan ströndinni.
Við höfðum enga getu til að ná
bátnum af skerinu og ekki um annað
að ræða en bíða þess að sjór félli að
og báturinn flyti uppaf skerinu.
Eg var sem fyrr segir koldofinn að
neðanverðu, en hugsaði með mér, að
það myndi lagast, þegar ég hreyfði
mig og nú fannst mér það væri mín
eina lífsvon. Mér tókst að velta mér
útúr bátnum og í sjóinn og ég reynd-
ist geta synt og tókst að ná landi.
Mér gekk landtakan vel, komst
uppí mölina í fjörunni, en þar fyrir
ofan tók við mannhæðarhátt rofa-
barð og einhvernveginn tókst mér að
vega mig uppá það, en þegar ég stend
upp, þá er eins og fæturnir hlaupi
undan mér og ég stingst á höfuðið.
Fyrir ofan barðið tók við mýri og
þegar ég féll á grúfu lenti ég með
höfuðið á kafi ofan í mýrarpolli. Mér
tókst að velta mér úr honum og man
það síðast til mín, að mér þótti gripið
í mig. Þegar ég næst kemst til meðvit-
undar, ligg ég í rúmi og kona við hlið
mér. Ég var á bænum Syðri Bár, og
til að koma í mig lífi, hafði verið grip-
ið til þess ráðs, sem kallað var „að
leggja mann á læri konu“. Þetta var
gamalt ráð til að koma lífi í sjóhrakta
menn og læknirinn sagði mér að
þetta myndi hafa bjargað lífi mínu.
(Innskot Á.J.: Um þessa gömlu lífg-
unaraðferð er til saga af dauðvona
franzmanni og bóndakonu eystra.
Fransmaðurinn hafði verið lagður á
læri húsfreyju. Um nóttina kallar
hún í bónda sinn: „Hann er byrjað-
ur“. Bóndi: „Segðu honum að
hætta“. Konan: „Ég get það ekki, ég
kann ekki frönsku“.)
Oskar hafði sofið í 36 stundir og
var nú allhress, nema fann til mikils
sársauka í hnénu.
Það er af félögum Óskars að segja,
að þeim tókst að losa bátinn af sker-
inu, þegar hækkaði í og ná landi. Þá
var klukkan um ellefu. Tveir mann-
anna voru þá látnir og einn í anda-
slitrunum og dó skömmu síðar. Tveir
þeirra, sem göngufærir voru annar
þeirra Guðjón skipstjóri, héldu af
stað til bæjar, en skammt var að bæn-
um Syðri-Bár. Það hafði sést til skip-
brotsmanna og þeir mættu þrem
mönnum á leið þeim til hjálpar. Sex
skipverjar höfðu farizt með skipinu,
en þrír í hrakningunum og því í allt 9
menn í þessu hörmulega slysi, en átta
björguðust.
„Það liðu einir fjórir eða fimm
dagar þar til ég komst suður, og
þegar ég kom heim, þá verður mér
alltaf minnisstætt þegar við feðgarnir
fórum að ræða saman, að faðir minn
segir:
„Ef þú ætlar að stunda sjó-
mennsku, Óskar minn, skaltu drífa
þig strax til sjós aftur.“
Ég man að mér þótti þetta harka-
lega mælt, en skyldi þó að þetta
myndi heilræði og mánuði eftir slysið
eða í desember fór ég út með Ný-
sköpunar-Júní, sem þá var kominn
til landsins. í sjómennskunni bar ég