Eimreiðin - 01.04.1933, Síða 44

156
JÓLAG]ÖFIN
EIMREIÐIfí
hún orðaði það við hann að fyrra bragði. En hverju var að
treysta? Hver gat sagt um það? Þetta gat komið yfir þau
eins og skúr úr heiðríkju, þegar minst varði. Hvað gátu þau
verið að pukra fram í hlöðu um hánótt? Hún fann enga
sennilega ástæðu, hvernig sem hún leitaði í huganum. Mest
var hún þó hissa á því, hvað þau gátu verið róleg. Ekkert
líkt því, að þetta væri í fyrsta skifti, og nú tók hjartað kipp
í brjósti hennar. Skelfing gat hún verið blind og grunlaus.
Allan heyskapartímann voru þau ein á engjunum. Kvöld eftir
kvöld komu þau ekki heim fyr en í myrkri. Hún hafði stund-
um verið hissa á því hvað þau héldu lengi til, en þetta hafði
henni aldrei dottið í hug. Svona gat Grímur verið tvöfaldur.
Henni blíður og nærgætinn, en líklega ennþá betri við Signýju
— og guð vissi hvað. Og tárin runnu enn á ný niður á kodd-
ann. Hún sofnaði engan blund um nóttina, en hún fann ekki
til gigtarinnar.
Grímur klæddi sig stundu fyrir dögun. Abígael virtist sofa,
svo hann ónáðaði hana ekki með því að heilsa henni. Hann
kom ekki til bæjar fyr en um miðjan morgun, því margt var
í óreiðu eftir kaupstaðarferðina.
Hann gekk til baðstofu og hugði að matast. En honum
varð ónotalega við, er enginn var í baðstofu og enginn mat-
ur á borði. Abígael var þó vön að sitja á rúmi þeirra hjóna
og nudda við tóskap. Svo voru rúmfötin horfin úr bóli SiS'
nýjar, nema heydýna, er lá á botninum. Einhver óviðfeldinn
og óljós grunur um, að ekki væri alt eins og það ætti að
vera, læddist gegnum huga hans.
Hann gekk fram að dyrunum og kallaði: >Abígael«.
Enginn anzaði.
Hann gekk fram að búrdyrum og leit þar inn. Signý var
þar fyrir að láta rúmfatnað í poka, og föt hennar lágu sarn-
anbrotin á búrkistunni og í kistli, er opinn stóð á gólfinu-
Hún var rjóð og þrútin í andliti, þvílíkt sem hún hefði grátið-
»Hvar er Abba?« spurði Grímur.
»Það veit ég ekki«, anzaði Signý stutt í spuna og saug
upp í nefið.
»Hvað ert þú að gera?«
Signý anzaði ekki, en hélt áfram við verkið.