Eimreiðin - 01.04.1933, Blaðsíða 119

eimreiðin
Nýr „sagnfræðingur". (Svar til Ólafs Þ. Kristjánssonar). Það þykir
iafnan viðburður nokkur, er nyir fraeðimenn koma fram á sjónarsviðið.
Þykir þá máli skifta, hversu hin fyrsta ganga þeirra reynist. Einn slikur
nSungi skýtur upp kollinum í næst síðasta hefti „Eimreiðarinnar". „Sagn-
írsðingnum" er auðsæilega mikið niðri fyrir, og stór orð fram ganga af
hans munni. í inngangi máls síns segir hann, að ritdómur minn um sögu
Arnórs Sigurjónssonar sé „með slíkum fádæmum, að ekki megi afskifta-
>aust láta“. Eg varð undrandi að heyra með hvílíkum myndugleika
ruaðurinn, sem að vísu er esperantisti og barnakennari að auki, tal-
aði. En verið gat, að hann mælti hér af myndugleika sjálfaflaðrar þekk-
■ngar og greindar, því að ég
„hygg ei sannleik hóti betri
hafðan eftir Sankti-Pétri,
heldur en ef svo hending tækist,
húsgangurinn á hann rækist".
En eftir lestur greinarinnar treysti ég mér ekki til að gefa honum
roeðmæli fyrir þessa hæfileika.
Dómur minn um sögu Arnórs var mjög hlutlaus. Sagði ég lof og Iast
á bókinni, eins og ég geri mér að reglu í dómum mínum. Varð ég að
benda á nokkur atriði, er ég faldi röng eða vafasöm. „Sagnfræðingurinn"
bneykslast mjög á því, að ég segi, að erfitt sé að skrifa góða Islands-
sögu, jafnvel þótt fyrir alþýðuskóla sé, meðan engin rækileg Islandssaga
hafi verið samin. Sú skoðun hefur legið hér í landi, að lítill vandi væri
að semja kenslubækur fyrir börn og unglinga, til þess þyrfti ekki mikla
þekkingu í þeirri fræðigrein, er um væri að ræða. Þessu vildi eg hnekkja
með því að segja, að það væri alt annað en Iétt, þótt bókin væri ætluð
elþýðuskólum. Þetta misskilur maðurinn svona hrapallega. Hvað átti ég
svo sem að segja til þess að honum líkaði? Átti ég að telja það vanda-
'aust? Ætli hann hefði orðið geðbetrí við það? Annars sé ég, að mestur
vandinn er að skrifa fyrir svona fólk eins og þennan mann, sem virðist
ekki kunna að lesa og því síður að skilja. Á hinn bóginn munu allir
skynbærir menn viðurkenna það, að meiri þekkingu og gagnrýni í sagn-
frsði þarf til þess að skrifa strangvísindalega sögu heldur en söguágrip
handa börnum og unglingum. En til þess að semja slíkt ágrip svo í lagi
sö> verður að hafa fullkomið sagnfræðirit til að styðjast við. Þá er