Eimreiðin - 01.04.1933, Blaðsíða 117

eimreiðin
HLUTAFÉLAGIÐ EPISCOPO
229
vegar trassaði ég starf mitt á skrifstofunni. Ég setti oft og
einatt villur í það, sem ég var að skrifa. Suma dagana var
é9 svo skjálfhentur, að ég gat ekki skrifað. Félagar mínir
°9 yfirmenn álitu mig vera eyðilagðan, úrkynjaðan, sljóvan
°9 svívirðilegan mann. Ég fékk áminningu tvisvar eða þrisvar,
t>ví næst var hætt að láta mig vinna störf mín, og að lokum
var ég rekinn í burtu, í nafni hins svívirta siðgæðis. Alt til
bessa hafði ég að minsta kosti haft sama gildi og laun mín.
En frá þessum degi varð ég ekki einu sinni eins mikils virði
°9 drusla eða hýði, sem fleygt er á götuna. Ekkert getur
gefið yður hugmynd um, með hvílíkri grimd og ákefð kona
mín og tengdamóðir kvöldu mig. Samt sem áður höfðu þær
tekið frá mér þessa fáu þúsund franka, sem ég átti eftir, og
íulltrúinn hafði sett upp verzlun með kniplinga og annað
smávegis á minn kostnað. Á þessari litlu verzlun lifði fjöl-
sWldan samt sem áður. Það var litið á mig sem andstyggi-
legan niðursetning, og mér var skipað á sama bekk og Batt-
ista. Nú varð það mitt hlutskifti að koma að lokuðum dyr-
Uln heima á nóttunni og líða hungur. Jeg tók hvaða starfi
sem var, hversu þreytandi, auðvirðilegt og svívirðilegt sem
það var. Jeg hamaðist frá morgni til kvölds, til þess að ná
i einn eyri. Ég hreinritaði bréf, ég -var vikapiltur, aðstoðar-
tt'aður hjá umferðaleikurum, sem sýndu óperettur, þjónn á
skrifstofu hjá dagblaði, þjónn í hjónabandsverzlun. Ég gerði
alt, sem mér bauðst af tilviljun, umgekst allskonar lýð, upp-
skar allskonar háð og beygði bakið undir hvaða ok sem var.
Segið þér mér nú, hvort ég hafi ekki verðskuldað ofur-
Htla hvíld, hvort ég hafi ekki verðskuldað að gleyma öllu
stundarkorn eftir að hafa unnið slíkt erfiði, daga og vikur,
sem aldrei ætluðu að líða. Ég fór að heiman á kvöldin,
þegar ég gat því við komið, jafnskjótt og Ciro var sofnaður.
^attista beið mín á götunni, og við fórum til þess að drekka
saman í einhverri kránni. Hvíld? Gleymska? Hefur nokkur
nokkru sinni skilið meininguna í orðatiltækinu: »Drekkja sorg
sinni í víni?< Æ, herra, ef ég hef drukkið, þá er það af því
að ég hef altaf fundið, að þessi óslökkvandi þorsti hefur
togað upp f mér. En vínið hefur aldrei veitt mér augnabliks-
gleði. Við settumst hvor á móti öðrum. Við höfðum enga