Eimreiðin - 01.04.1933, Page 46

158
JÓLAGJÖFIN
EIMREIÐIN
til að sefast í bráðina og svo náttúrlega að sannfærast á jól-
unum. En nú var alt orðið ómögulegt — Signý sama sem
farin og ekkert gaman að vélarófétinu úr því hún þurfti að
kosta þetta óhræsi.
Þetta var líka svo andstyggilegt og argvítugt að slengja
því fram, að þau hefðu verið í makki í alf sumar. Þvílíkt
innfall og þvílík æsing í konunni, henni, sem eiginlega aldrei
skifti skapi. Honum gat ekki dottið í hug, að hún léti sí
svona, þó hún yrði vör við þetta í gærkveldi. Fjandalega
hafði Magnús snúið á hann, með þessa ólukkans vél. Kóróna
svo vitleysuna með því að rjúka á aðra bæi og auglýsa alt
saman. Nei, prestur skyldi nú ekki vaða á skítugum skónum
ofan í hann.
»Þú ferð ekki án þess að kveðja mig. Eg þarf að borga
þér það, sem eftir er af kaupinu þínu«, sagði Grímur, þegar
Signý kom með matinn. Signý jánkaði því og fór fram.-----------"
Grímur var að enda við hræruspóninn, þegar Abígael kom
í baðstofudyrnar og presturinn á eftir henni. Hann gekk til
Gríms, rétti höndina og sagði: »Sæll vertu, Grímur bóndi«-
»Sæll«, sagði Grímur og tók í hönd presti. Abígael vísaði
presti til sætis við borðið gagnvart Grími. Sjálf fór hún að
tína af sér klúta og skjólflíkur.
Þögn varð í stofunni nokkra stund, eins og enginn hefði
neitt að segja. Prestur strauk hnén í ákefð og horfði niður
á gólfið, eins og honum væri mikið niðri fyrir. En Grímur
strauk skeggið og virtist rólegur, og var hálfkæringur og
þrjózka í svipnum.
»Kaldur í dag«, sagði prestur loks og leit út í gluggann.
»Þolandi verður hann um hádegið, fyrst lasburða kvenfólki
var fært bæja á milli í birtinguna*, sagði Grímur og leit út
undan sér til konu sinnar.
Aftur varð þögn, ömurleg og óviðfeldin. Og þó var sem
hvíslandi ómur liði um baðstofuna, af hugsunum þessara þre-
menninga og því, sem lá í loftinu á milli þeirra. Prestur stóð
á fætur og fór að ganga um gólfið. Hann dró þungt and-
ann og púaði við.
»Það er máske vont loft hér inni«, sagði Grímur og bjóst
að opna gluggann. »Nei, nei, þess gerist ekki þörf. Mér er