Eimreiðin - 01.04.1933, Qupperneq 56

168
ÚTFARIR
EIMRElÐHf
ég ekki muni vera, en margar smáar vinnustofur, þar sem
hver einstök hefur tiltölulega lítið verkefni, gerir það að verk-
um að framkvæmd vinnunnar verður mikið dýrari en hún
þyrfti að vera.
Erlendis hefur það sýnt sig, að mikil samkepni í þessari
grein hefur ekki orðið til þess að færa kostnaðinn við jarðar-
farir niður, heldur þvert á móti oft gengið í þá átt að gera
alt sem viðhafnarmest, skrautlegast og dýrast. Sumt virðist
benda á. að svo ætli einnig að reynast hér. A skömmum tírna
hafa verið keyptir hingað þrír líkvagnar (bílar), hver öðrum
skrautlegri og dýrari. Reykjavík á að geta, eftir fólksfjölda,
komist af með 1 vagn, og 2 vagnar fullnægja fullkomlega
þörfum bæjarins. Þetta kapphlaup um sem mesta viðhöfn og
skraut hefur það aftur í för með sér, að hinn aukni kostnaður
hlýtur óhjákvæmilega að jafnast niður á allar jarðarfarir í
bænum, sem þannig hækka stöðugt í verði.
Til sönnunar því hversu langt er stundum gengið í þessari
samkepni og það hjá vel mentuðum þjóðum, má geta þeirrar
óhæfu, er dönsk blöð flettu ofan af ekki alls fyrir löngu, að
líkkistusmiðir greiddu yfirhjúkrunarkonum við ýms sjúkrahús
þar í landi prósentur fyrir hverja jarðarför látinna sjúklinga,
gegn því að þær vísuðu á þá til að annast um útförina. Það
var meira að segja af sumum blöðum talið hæpið, að hægt
væri að koma í veg fyrir að þetta ætti sér stað framvegisf
enda þótt það væri gert að opinberu umtalsefni.
Slíkt getur ástandið orðið í þessum efnum, meðan bæjar-
félögin láta þau algerlega afskiftalaus. Það var til skams tíma
metnaðarmál meðal danskra líkkistusmiða að auglýsa ekki
vöru sína nema sem minst í blöðum, en eftir því sem sam-
kepnin varð harðari skárust einstaka úr leik, og Ioks treyst'
ust þeir ekki lengur til að bjóða ekki vöru sína í blöðum-
Ég sé einmitt um þessar mundir í blöðum bæjarins, að sama
sagan er að endurtaka sig hér í Reykjavík. Nærri daglega
má sjá auglýsingar um líkkistur og annað, sem að útförum
lýtur. Alt slíkt hlýtur að sjálfsögðu að leggjast á jarðarfara-
kostnaðinn og færa hann upp. Öllum þessum aukakostnaði
má komast hjá, og þegar bæjarfélögin leggja einstakling-
unum ákveðnar skyldur á herðar, skyldur, sem jafnt fátæktf