Eimreiðin - 01.04.1933, Side 93

eimreiðin
FERÐ í HALLORMSSTAÐASKÓG
205
af fjöri undir söðulsins þófum«. Og þó að fjarðafákarnir hafi
ef til vill ekki neitt sérstakt orð á sér fyrir vekurð eða flýti,
þá gætir þessa ekki í samreiðinni þenna fagra sumarmorgun,
því orð skáldsins eiga við um alla fáka, þegar veðrið er gott
°9 lundin létt:
„Nú hrífur eðlið hvern hlaupagamm.
Hóflöhin dynja fastar á vang.
Sveitin hún hljóðnar og hallast fram.
Hringmahkar reisa sig upp í fang.
Það hvín gegnum nasir og hreggsnarpar granir.
Nú herðir og treystir á náranna þanir.
Það þarf ehhi að reyna gæðingsins gang,
þeir grípa til stöhksins með fjúhandi manir.
Það er stormur og frelsi í faxins hvin,
sem fellir af brjóstinu dægursins oh.
jörðin hún hlahhar af hófadyn.
Sem hverfandi sorg er jóreyksins fok.
Lognmóðan verður að fallandi fljóti;
alt flýr að bahi f hrapandi róti.
Hvert spor er sem flug gegnum foss eða rok,
sem slær funa í hjartað og neista úr grjóti<(.
^eir sem óttast að skáldfrægð Einars Benediktssonar muni
Vegna tyrfni hans skammæ verða, ættu að hafa þetta kvæði
alt yfir, og önnur slík, sem oftast. Ljóð eins og Fákar munu
l‘fa um aldir í íslenzkum bókmentum, og hvergi hefur betur
Verið komið orðum að því að lýsa hlutverki fáksins í ís-
lenzku lífi og hinum órofa tengslum milli hans og fólksins í
landinu eins og í þessu kvæði. Og enn munu maður og
hestur um langt skeið fylgjast að — og saman >teyga í lofts-
>ns laug lífdrykk af morgunsins gullroðnu skálum* bæði um
bygðir og öræfi þessa lands.
Vegurinn úr Seyðisfjarðarkaupstað inn eftir dalnum að
Neðri-Stöfum svonefndum, þar sem lagt er á hina eiginlegu
Fjarðarheiði, er greiðfær vel með fram Fjarðará, sem renn-
Ur eftir grónum eyrum eða milli grasi vaxinna bakka út
f'l sjávar. Á hægri hönd rís Bjólfurinn, stórvaxinn og hrika-
legur, en hvergi nærri eins gneypur eins og frá kaupstaðn-
Uni séð. Til vinstri handar að baki gnæfir Strandartind-
Ur við loft og lokar fyrir útsýn alla til hafs. Framundan eru