Eimreiðin - 01.04.1933, Qupperneq 100

212
FERÐ í HALLORMSSTAÐASKÓG
EIMREIÐIN
Ðenedikts ]ónassonar frá Seyðisfirði í síðari hluta júlímánaðar
1925. Þeir lögðu upp frá Seyðisfirði 20. júlí, og á Héraði
bættist við í hópinn Sveinn Jónsson á Egilsstöðum og í
Fljótsdal Friðrik bóndi Stefánsson að Hóli. Þeir félagar höfðu
með sér tvo hæðarmæla, og reyndist þeim Snæfell 2130
metrar á hæð yfir sjávarmál eða 11 metrum hærra en Oræfa-
jökull, sem er talinn 2119 metrar eins og kunnugt er. Ef
mæling þessi reynist rétt, er Snæfell hæst fjall á íslandi, en
úr því ætti til fulls að verða skorið á sínum tíma af mælinga-
mönnum þeim, sem eru að mæla landið. Skýrsla um ferð
þeirra félaga á Snæfell er prentuð í vikublaðinu Hæni, árg.
1925, 32., 33. og 35. tbl., og er fróðleg fyrir þá, sem kynnu
að hafa í huga að ganga á Snæfell.
Að þessu sinni er ekki tími til lengri ferðalaga. Nú verður
að kveðja Hallormsstaðaskóg og halda heim á leið. — Að
morgni er virkur dagur og nógum störfum að gegna. Sólin
er gengin undir, og húm næturinnar tekur að falla á láð og
lög. Fljótið glampar í skuggaskiftum himins, hlíða og fjalla,
en dularfull rökkurblæja legst yfir skóg og tún. Hestarnir
bíða altýgjaðir, frísa og stappa í jörðina af óþolinmæði eftir
að komast af stað. Hópar af ferðafólki sjást enn á reiki um
skóginn, og úr lundum og rjóðrum berast glaðværir söngvar
út í kvöldkyrðina. Á flötinni í Atlavík hefur allmargt fólk
safnast saman til skilnaðarsöngs. Fleiri bætast í hópinn.
Fólkið í brekkunum þagnar og hlustar: »Þú, bláfjallageimur!
með heiðjökla hring, um hásumar flý ég þér að hjarta«.
Þessi óður til fjallanna er sunginn af hrifningu þarna í nánd
þeirra sjálfra. Svo kemur síðasta lagið. Það er þjóðsöngur-
inn. Menn taka ofan, sumir snögt og ákveðið, aðrir hikandi
og óákveðið, einstaka með hálfgerðri ólund og tveir láta
hattana sitja og setja upp þráasvip. Það er gamla íslenzka
samtakaleysið, sem hér gægist fram í smækkaðri mynd. En
þjóðsöngurinn okkar vermir. Hann leysir úr læðingi. Þráa-
svipurinn hverfur af tvímenningunum, og þeir taka báðir
laumulega ofan, þótt seint sé. Fólkið stendur álengdar kyr-
látt — og hrifið. Skógurinn og hlíðarnar taka undir, og langt
út í næturkyrðina berst lofgjörðin um »guð vors lands* á
vængjum söngsins.