Eimreiðin - 01.04.1933, Síða 116

228
HLUTAFÉLAGIÐ EPISCOPO
eimreiðin
en ég varð brátt ekki annað en lágt settur þjónn á mínu
eigin heimili. Sjálfur Battista var ekki eins óhamingjusamur
og ég, hann varð ekki að auðmýkja sig eins mikið. Engin
auðmýking mun nokkru sinni verða neitt samanborið við
auðmýkingu mína. Jesús hefði grátið mín vegna, því að ég
er sá af öllum mönnum, sem drukkið hef til botns, drukkið
síðasta dropann úr bikari smánarinnar. Hlustið þér á? Batt-
ista, veslingurinn Battista, hafði ástæðu til þess að kenna
í brjósti um mig. Fyrstu árin, áður en Ciro var farinn að öðlast
skilning, voru léttbær. En þegar ég sá, að skynsemi hans var
að vakna, þegar ég sá að vitsmunir þessarar veiku og fíngerðu
veru þroskuðust ákaflega fljótt, þegar ég heyrði varir hans
bera fram fyrstu óvægnu spurninguna, ó! þá var mér ljóst,
að ég var glataður maður. Hvað átti ég að gera? Hvernig
gat ég dulið hið sanna fyrir honum? Hvaða ráð hafði ég
í þessari eymd? Eg sá að ég var glataður maður.
Móðir hans skeytti ekkert um hann. Hún gleymdi honum
heila og hálfa dagana. Stundum lét hún hann skorta. Hún barði
hann jafnvel stundum. Ég neyddist til að vera að heiman svo
tímum skifti. Ég gat ekki sífelt varið hann með blíðu minni.
Ég gat ekki gert lífið eins bjart fyrir hann og mig hafði
dreymt um, eins og jeg hefði viljað. Veslings skinnið var
næstum altaf úti í eldhúsi hjá vinnukonunni. Ég lét hann í
skóla og fylgdi honum þangað á morgnana. Seinna um dag-
inn, um fimmleytið, fór ég og sótti hann, og úr því skildi ég
ekki við hann fyr en hann var sofnaður. Hann lærði mjög
fljótt að skrifa og lesa. Hann skaraði fram úr öllum félögum
sínum, og honum fór gríðarmikið fram. Hann hafði ákaflega
gáfuleg augu. Ég fann stundum til einskonar kvíða með sjálf'
um mér, þegar hann horfði á mig með stóru svörtu augun-
um, sem eins og brugðu birtu yfir andlit honum. Þau voru
djúp og þunglyndisleg, og ég þoldi ekki að mæta augnaráði
hans lengi. Ó! stundum á kvöldin, þegar við sátum við borðiði
og móðirin var þar, og þögnin hvíldi eins og bjarg á okkur!
Öll hin þögula kvöl mín endurspeglaðist í þessum skæru
augum. En dagarnir, sem voru í sannleika hræðilegir, voru
eftir. Smán mín var mönnum of kunn, hneykslið var of al'
varlegt, frú Episcopo var um of búin að tapa áliti. Hins-