Eimreiðin - 01.07.1933, Qupperneq 60

284
KAFLAR ÚR SAN MICHELE
EIMREIÐIN
auðmjúklega að lofa sér að segja við mig fáein orð. Hún
hafði staðið vörð á hverjum degi alla vikuna, þegar ég kom
úr skólanum, en ekki haft kjark í sér til að ávarpa mig, með
því að ég fór áður en dimma tók. En nú hafði hún loks hert
upp hugann. Hún nefndi mig herra lækninn og spurði með
titrandi röddu, hvernig ungu stúlkunni með taugaveikina liði.
Var hún hættulega veik ?
»Eg verð að fá að sjá hana áður en hún deyr«, sagði hún
með grátstaf í kverkunum, og tárin runnu niður málaðar kinn-
ar hennar. »Eg verð að fá að sjá hana; ég er móðir hennar«.
Nunnurnar vissu ekki um þetta. Barnið hafði verið falið þeim
til gæzlu, þegar það var þriggja ára. Meðlagið með því var
greitt frá banka einum. Sjálf hafði hún ekki séð barnið síðan
nunnurnar tóku við því, nema tilsýndar, því á hverjum fimtu-
degi stóð hún á strætishorninu í grendinni, en þann dag fengu
stúlkurnar að ganga út sér til skemtunar. Eg lét hana skilja,
að mér segði þungt hugur um líðan barnsins og Iofaði að láta
hana vita, ef því versnaði. Hún vildi ekki segja mér heimilis-
fang sitt, en bað mig að lofa sér að bíða mín á götunni á
hverju kvöldi, til þess að fá fréttir. Alla næstu viku stóð hún
þarna á hverjum degi, skjálfandi af kvíða, og beið mín. Ég
varð að segja henni, að barninu væri að versna, en ég þótt-
ist vita, að ekki gæti komið til mála að láta þessa veslings
vændiskonu sjá deyjandi barnið. Alt sem ég gat gert, var að
lofast til að láta hana vita, þegar dauðinn kæmi. Þá samþykti
hún loks að segja mér hvar hún aétti heima. Síðla kvöldið
eftir lét ég aka mér heim til hennar. Hún átti heima í iH'
ræmdri götu bak við Opera Comique. Vagnstjórinn brosti
íbygginn framan í mig og bauðst til að koma aftur til að
sækja mig eftir svo sem klukkutíma. Eg sagði, að hann geeti
komið eftir fjórðung stundar. Matrónan sem veitti stofnuninni
forstöðu, óg mig og mældi í skyndi, og vísaði mér síðan inn
í herbergi, þar sem fyrir var tylft hálfnakinna kvenna í stutt-
um kirtlum úr rauðu, gulu og grænu mússilíni. Vildi herrann
ekki gera svo vel og velja? Ég sagðist þegar hafa valið, ÞV1
að ég vildi hitta mademoiselle Flopette. Matrónan kvað sér
þykja mjög leitt, að mademoiselle Flopette væri ekki ennþa
komin ofan, hún hefði upp á síðkastið vanrækt mjög skyldur